“Geef het niet meer door”

draait rond een mysterieus kistje, een joodse dibboekdoos waarin een boze geest werd opgesloten. In de film ontsnapt de geest en neemt die bezit van de eigenaar. Jason Haxton werd eigenaar van zo’n doos, schreef er een boek over en werd adviseur van de film.

●

he Possession

Haaruitval, huiduitslag, stekende pijnen, beroertes, stemverlies, het horen van vreemde geluiden en stemmen, gloeilampen die ploffen, insectenplagen en andere onverklaarbare incidenten: wie in de buurt van de dibboekdoos komt, wordt achtervolgd door pech. Dat beweert museumdirecteur Jason Haxton toch. Hij kocht de doos via eBay en kreeg meteen te maken met de ‘vloek van de doos’.

Waar komt die doos eigenlijk vandaan?

Het ritueel met de dibboekdoos is waarschijnlijk iets van de laatste vijftig jaar. De doos kwam naar de VS via een overlevende van de holocaust. Tijdens WOII voelde een joodse familie zich bedreigd en zocht naar andere wegen om informatie te krijgen van ‘ de andere kant’. Doordat de familieleden zich naar de spirituele wereld hadden gericht, voelden ze echter dat ze, met het oproepen van een geest, meer kwaad dan goed hadden gedaan. Na de oorlog had een overlevend lid van de familie getracht om de geest terug op te roepen en weerloos te maken door ze in de dibboekdoos op te sluiten. De vrouw bracht de doos na de oor-

Haxton:

The Possession. log mee. Een onschuldige ziel kocht ze na de dood van de vrouw en later ook ik via het internet. Onmiddellijk kreeg ik gezondheidsproblemen.

Dacht u meteen aan een boze geest?

Zeker niet. Ik werk als museumdirecteur met oude voorwerpen en weet dat die dingen soms een giftige substantie bevatten. Er werd vroeger veelgebruikgemaaktvanarsenicum

“Mijn zoon en ik hebben die doos ergens begraven.” encyanideomdingentebewaren.En bij hoeden werd bijvoorbeeld kwik gebruikt om ze waterdicht en glanzend te maken. Die chemische stoffenkunnengemakkelijkinjelichaam dringen. Ik dacht eerst dat er op de doos een gif zat. Ik heb dan testen gedaan, maar ik vond niets. Ik ben vervolgens gaan zoeken naar een virus of een ander biologisch wezen. Maaropnieuwnietsgevonden.Toen ben ik beginnen denken dat er misschien toch een geest bij betrokken is. Ik heb om die reden een rabbi en andere mensen die werk verrichten in de spirituele wereld bijgehaald.

U vergeet dat er ook zoiets bestaat als een psychosomatische aandoening…

Dat was ik niet vergeten. De geest is een heel machtig element in het genezingsproces of bij een ziekte. Ik heb zelfs gedacht aan bepaalde elektromagnetische stralingen door een combinatie van graniet, hout en andere stoffen. Die stralingen kunnen huidproblemen, doorbloede ogen en ademnood veroorzaken. Allemaal symptomen die ik heb vastgesteld. Nu, het is mogelijk dat de stoffen van de doos de radioactiviteit tegenhoudt, wat min of meer overeenkomt met wat de rabbi zei over het isoleren van de boze geest. In ieder geval heb ik gedaan wat zowel de wetenschappers als de rabbi me vertelden over hoe ik de symptomen kon doen stoppen. En de mysterieuze verschijnselen zijn echt gestopt.

Zijn er nog andere gevallen bekend van dibboekdozen?

Er zijn in de VS alleen al 7 miljoen mensen naardefilmgeweest.Enbinnen die groep bevonden zich heel wat mensen die naar buiten zijn gekomen met verhalen over familieleden die tijdens de oorlog gelijkaardige dingen gedaan hebben als de scheppers van mijn dibboekdoos. Ik hebmetmensengesprokendieopgegroeid zijn in Italië en ze kenden daar een joodse familie die via het drinken van wijn een vreemde geest in hun lichaamprobeerdentebrengen.Datis dus nog straffere kost dan een geest in een doos proberen te isoleren.

Waar is uw dibboekdoos nu?

Mijn zoon en ik hebben die doos ergensbegraven.Erbestaatweleenduplicaat van waardoor je kan weten hoe het ding eruitziet, maar de echte doos zal nooit meer doorgegeven worden. Ik heb die beslissing genomen om andere mensen te beschermen.

FOTO GVA De dibboekdoos in