ANTWERPEN

We mogen niet gewend raken aan geweld op de bus

Dinsdagnamiddag vond op de Rooseveltplaats in een bus van De Lijn weer eens een gewelddadig incident plaats. Zes tot acht jongeren die waren opgestapt in de Kerkstraat, bezondigden zich aan vandalenstreken, vielen andere reizigers lastig en besloten hun actie na het verlaten van de bus met het gooien van stenen en het verwonden van de chauffeur. Drie van de jongeren zijn achteraf opgepakt.

We mogen nooit in de val trappen om gewend te raken aan dit soort voorvallen. De vakbonden hebben groot gelijk als ze elke aanleiding aangrijpen om de alarmklok te luiden. Elke vorm van agressie op het openbaar vervoer is een aanslag op de samenleving. De zoektocht naar instrumenten om zulke acties te voorkomen en te bestraffen, mag niet stilvallen.

Daarom vielen we toch wel even achterover toen we vernamen dat er enkele linke buslijnen en deeltrajecten zijn waarop geen controles op zwartrijden en andere inbreuken meer plaatsvinden, omdat die het risico op agressie zouden kunnen verhogen. Dat vind ik toch echt wel de wereld op z’n kop. zones voor controleurs: het lijkt me een prachtige uitdaging voor het tuig van de richel om die zones stelselmatig uit te breiden naar het hele grondgebied van de stad.

Het personeel van De Lijn wordt volgens onze bronnen met aandrang verzocht om over dergelijke kwesties te zwijgen. De directie is zich bewust van de problemen, maar ze verschuilt zich telkens weer achter hetzelfde argument: er is geen geld voor extra veiligheidsmaatregelen in een organisatie die toch al fors moet besparen van de Vlaamse regering.

We weten allemaal wanneer die houding verandert: wanneer het een keer nog veel ernstiger fout gaat. In juni 2006 overleed passagier Guido Demoor na een gewelddadig conflict met enkele jongeren op de bus. Toen greep de regering in en stelde ze middelen beschikbaar voor extra begeleiders en camera’s. Die maatregelen zijn nog steeds van kracht, maar het zijn blijkbaar pleisters op een houten been.

Naarmate de verkeersdruk toeneemt, wordt de rol van het openbaar vervoer in de stedelijke samenleving steeds prominenter. Dat vergt investeringen in infrastructuur en in personeel, maar ook in veiligheid. Als je risicolijnen bemant met alleen maar een chauffeur die één oog gericht moet houden op het verkeer en het andere op het leven in zijn bus, dan vraag je het onmogelijke. Zo simpel is dat.

Lees ook het algemene standpunt op blz. 2 van uw krant