Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Wat ik onthoud van het sportjaar 2012
Terugkeer van de Bom: Ik zou geen wielerjournalist zijn als ik niet eerst in mijn wereld op zoek zou gaan naar wat mij de adem afsneed. Het klavertjevier van Tom Boonen in het voorjaar (E3 Harelbeke, Gent – Wevelgem, Ronde van Vlaanderen, Parijs – Roubaix: allemaal voor de zoveelste keer) deed ook mijn hart overslaan. De terugkeer van de Bom van Balen na twee seizoenen met lichamelijk leed zorgde voor een hele verademing.
Van het dal naar de top: Medelijden: dat woord omschrijft nog het best wat ik voelde bij het amechtige gehark van Philippe Gilbert tijdens de eerste maanden van het seizoen. De man die een jaar eerder maar een fiets onder zijn kont hoefde te duwen om te winnen, was zelfs de schaduw van zichzelf niet meer. De koppige
Ardennees liet echter het hoofd niet hangen en werkte verbeten toe naar het WK op zijn Cauberg. Met succes. En hoe!
AlsVos de passie preekt: Ze blijft bij ons iets te vaak onder de radar naar mijn zin. Daarom hoort ook Marianne Vos in mijn lijstje thuis. De vrouwelijke Kannibaal kende een miraculeus seizoen met de wereldtitels in het veld en op de weg en de olympische titel als blikvangers. De goed gebekte Nederlandse, nog altijd maar 25, won als extraatjes ook nog de Giro, een paar kleinere rondjes en een handvol klassiekers. En jij nu!
De zwierige dokter: Het duurde even voor ik mijn tanden weer op elkaar kreeg. Zo ver opengesperd was mijn mond bij het bekijken van de kunstjes die Epke Zonderland tijdens de
Spelen aan de rekstok uit zijn jonge lijf schudde. Een kruising van Tarzan en zijn chimpansee Cheetah, de jonge student geneeskunde. Nog adembenemender was wat de gouden Nederlander in ‘De wereld draait door’ liet zien: vier keer op rij los van de rekstok. Tjonge!
Alfaman telt tot tien: Atletiek blijft de moeder van alle sporten, ook op de Olympische Spelen. Natuurlijk genoot ik van vliegende bliksem Usain Bolt en van de blote tanden van Mo Farah, maar misschien nog uitbundiger van onze bloedeigen Hans Van Alphen. In de meest veeleisende discipline die de tienkamp is, konden we eindelijk ook eens met ingehouden adem het puntengewin volgen. Met instemming van vrouwlief, die ook wel wat zag in de alfaman.