Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“De kritiek op ‘Les Misérables’ is onterecht”
Dieter Troubleyn zong het in 2008 meer dan acht maanden uit als studentenleider Enjolras in de theaterproductie Les Misé
rables. Omdat hij vertrouwd is met het verhaal, keek hij met een meer dan gewone belangstelling uit naar de première van de Amerikaanse filmadaptatie. “Om eerlijk te zijn: ik ging met een bang hart kijken, vooral omdat ik hoopte op dezelfde ervaring als tijdens de theatervoorstelling”, zegt hij. “Wat me meteen opviel? Ook de film hanteert een meeslepende verhaalstijl.” In het drama, dat vorige week drie Oscars kreeg, roept Troubleyns vroegere alter ego op tot revolutie. “De scènes in de film moedigen de kijker aan om mee op de barricade te gaan staan. De bezieling is er dus nog altijd, terwijl dit verhaal toch al vaak is verteld in talloze toneelproducties.” In Nederland werd Les Miséra
bles op gejuich onthaald. De Vlaamse filmpers is kritischer. “Ik begrijp dat niet”, zegt Dieter. “Ik vind het zelfs onterecht. Akkoord, de beelden zijn imposant, maar ze leiden de aandacht op geen enkel moment af van de essentie.” De soundtrack van het drama werd live op de set opgenomen, wat veeleer uitzondering dan regel is. “Toen ik dat hoorde, was ik echt onder de indruk. Het contrast tussen de beelden en de zang is op momenten erg mooi. Nu is het allemaal erg bombastisch, dan weer intiem, dankzij de indrukwekkende liedjes.” Hoofdrolspeler Russell Crowe, niet bepaald een begenadigd zanger, zingt een handvol klassieke partituren. “Hij heeft zelf een rockband, maar zingen is duidelijk niet zijn corebusiness. Een acteur die goed speelt, kan dat gemakkelijk compenseren. Dat is exact wat Russell doet.” “Ook Hugh Jackman en Anne Hathaway doen het schitterend. Die laatste speelt bijzonder overtuigend. Daar had ze zeker een Oscar voor verdiend.”