Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Met deze groep kunnen we nog veel kanten uit”
Na een opgemerkte samenwerking met Roland Van Campenhout gaat Steven De bruyn nu weer voluit voor The Rhythm Junks. In de Arenbergschouwburg stelt die groep vanavond het nieuwe, derde album Beaten
borders voor. Naam maakte Steven De bruyn met het onvolprezen El Fish en collaboraties met collega’s als Roland Van Campenhout. Nu focust de mondharmonicavirtuoos weer op The Rhythm Junks, de groep die hij deelt met bassist Jasper Hautekiet en drummer Tony Gyselinck. “Met Roland samenwerken was als in de zandbak spelen. Dergelijke projecten zijn ondergeschikt aan The Rhythm Junks, al zetten we ons wel honderd procent achter alles wat we doen”, legt De bruyn uit. Voor de nieuwe plaat van The Rhythm Junks hebben we echt onze tijd genomen. We wilden een eigen smoel vinden en kunnen zeggen; dit is waar deze groep anno 2013 voor staat.” The Rhythm Junks zweren bij een broeierige mix van blues, rootsrock, soul en jazz. De titel van het derde album Beaten borders verraadt hoe het trio naar muziek kijkt. “Tegenwoordig zet iedereen zijn iPod op shuffle. Waarom mogen wij dat als groep dan ook niet doen?” merkt De bruyn op. “Beaten borders slaat ook op het gevecht met onze vrijheid. Wij proberen op onze manier autonoom te zijn, als muzikant en als mens.” The Rhythm Junks hebben volgens Steven De bruyn een evolutie doorgemaakt. “Het hele lichte, vrijblijvende hebben we achter ons gelaten. Vroeger waren we tevreden met een goeie groove en waren we niet zo streng op de nummers. Met deze plaat tonen we een andere, meer donkere kant.” “De songs kraken harder dan vroeger. Kortom, de ideale groep voor de gouden bruiloft van Tom Waits”, omschrijft Belpop-kenner Jan Delvaux het. “Als fan van Tom Waits ben ik met zo’n vergelijking uiter- aard blij”, reageert De bruyn. “Spelen op zijn gouden bruiloft zou wel spannend zijn, al vindt Waits ons misschien nog niet groezelig genoeg klinken.” Met bas, drums en harmonica is de Rhythm Junks-opstelling alleszins vrij origineel. Hoewel ze al wel eens blazers en gitaar hebben toegevoegd, beperken de drie zich voor de komende concerten tot de essentie. “Onze bezetting biedt nog genoeg mogelijkheden”, gelooft De bruyn. “Zelf heb ik enkele jaren geleden een gitaar gekocht. Als muzikant had ik het nodig om van nul te kunnen herbeginnen. Die gitaar daagt mij uit en geeft goesting om eens iets anders te doen. We voelen heel hard dat dit nog maar het begin is van iets waar we veel kanten mee uit kunnen.” Van hokjesdenkers ondervinden The Rhythm Junks weinig hinder. De voorbije jaren speelde de groep zelfs op gerenommeerde jazzfestivals, van Den Haag tot Shanghai. “Vaak zijn wij daar de vreemde eend in de bijt”, stelt De bruyn vast. “Ik voel mij op dergelijke festivals wel thuis. Ook in jazz draait het om de drang naar vrijheid. Onze ambitie is altijd geweest dat we overal moeten kunnen staan. Op Pukkelpop zouden we ons even lekker voelen als op Gent Jazz.” En dus kijkt Steven De bruyn ook uit naar het Belgian Beer Weekend in Japan, waar zijn groep vorig jaar al heeft opgetreden en deze zomer opnieuw voor vijf concerten is uitgenodigd. “Wij zijn in Japan blijkbaar zeer exotisch. Als we daar spelen, merken we dat mensen meteen in onze muziek meegaan. De reacties zijn er zo overweldigend dat we ons soms U2 voelen. Daar kunnen spelen, is ontzettend dankbaar.”