HET LAATSTE WOORD

Lilyhammer

Een tv-tip op de sportbladzijden? Moet kunnen! Wie vanavond op Canvas afstemt, kan aflevering drie van Lilyhammer bekijken. U zal moeten toegeven: Steve van Zandt kan zoveel meer dan gitaar spelen aan de zijde van Bruce Springsteen, de echte Boss. Over de gedopeerde versie gaan we voor een keer lekker zwijgen. Lilyhammer speelt zich af in Lillehammer, hartje Noorwegen. Bijna twintig jaar geleden trok ik met een grote zak Noorse kronen naar hetzelfde stadje voor mijn eerste grote buitenlandse verplaatsing als journalist. Het waren de Olympische Spelen van Johan Olav Koss, Alberto Tomba, het afscheid ook van schaatsiconen als het Britse duo Torville – Dean en Katarina Witt, de bevallige Duitse die ooit nog – en volkomen terecht – de bladzijden van Playboy sierde. Het schaatsen scheerde toen hoge toppen, op en naast de ijsring. Want je had ook Nancy Kerrigan, enkele maanden voor de Spelen nog hardhandig bewerkt in opdracht van haar grote Amerikaanse concurrente Tonya Harding. We lustten er pap van. Belgen in Lillehammer? Een handvol. Enkele verdienstelijke shorttrackers, de zusjes Pintens ondermeer, dochters van ex-wielrenner Georges. En dan had je nog Véronique Dugailly. Dochter van de bondscoach, nauwelijks beter skiënd dan een doordeweekse monitor. Toen werden zulke praktijken nog oogluikend toegelaten. Jammer! Mijn sympathie ging echter onvoorwaardelijk naar Nathalie Santer, een Italiaanse biatlete met Oostendse moeder. Santer is atlete af maar wel getrouwd met Ole Einar Bjorndalen, de meest succesvolle biatleet ooit en anno 2013 nog altijd actief. Maar wat ik me vooral herinner van Lillehammer was de menselijke warmte. De Noren wilden de Spelen opnieuw een menselijk gelaat geven en slaagden daar wonderwel in. De kleinschaligheid van het olympisch wintercircus heeft hen hierbij zeker geholpen maar zoveel emotionele betrokkenheid van een lokale bevolking heb ik later zelden nog ervaren, al deden ze afgelopen zomer in Londen ook heel erg hun best. Volgend jaar trekt het olympisch legioen richting Rusland, Sotchi. Met naar onze normen veel Belgen, ambitieuze Belgen ook. Bart Swings en Seppe Smits mogen zelfs zonder schroom naar eremetaal uitkijken. Misschien blijkt straks dat we ’s winters wel kunnen wat ’s zomers zo moeilijk lukt: medailles winnen.