Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Eline Berings mikt vandaag op podium in 60m horden
Eline Berings bulkt van vertrouwen, maar verstopt vakkundig haar titeldromen
Vier jaar na haar eerste Europese titel hoopt Eline Berings vandaag voor de tweede maal met Europees indoorgoud rond haar nek te pronken. “Ik ben sterker dan ooit, ook mentaal. Ik moet zeker top vijf kunnen halen, misschien top drie”, schat de Gentse hordeloopster zichzelf in. De woorden goud en titel ontwijkt ze vakkundig, maar haar ogen fonkelen veelbetekenend.
Het vertrouwen spatte gisteren van Berings af. Ze heeft dan ook een knalseizoen achter de rug. Al bij haar tweede optreden van het seizoen roffelde ze in Gent de 60 meter horden af in 7”95, de tweede chrono uit haar carrière.
“Daarna heb ik de ene race na de andere gelopen, de focus was dus iets minder. Maar telkens kwam ik heel dicht bij de acht seconden uit. Ik was heel regelmatig en dat geeft me een goed gevoel. Zelfs die nederlaag op het BK tegen Sara Aerts stoort me niet. Ik was wat ziekjes en in die omstandigheden liep ik nog altijd 8”07. Ik heb een prima voorbereiding achter de rug, morgen wil ik daar het resultaat van plukken. Ik hoop mijn seizoensbeste te lopen.”
Nochtans staat ze met haar 7”95 al derde op de Europese ranglijst. Met een nog betere chrono kan een medaille haar niet ontglippen. Dat bezorgt haar geen stress.
“Integendeel, ik voel meer zekerheid en vertrouwen. Tja, ik ben geen jonge puppy meer, ik ben nu 26. Ik vind het niet erg dat ik bij de favorieten hoor. Juist dan komt het competitiebeest in mij naar boven.”
Dat schuilt al langer in Beerke, zoals ze zichzelf op Twitter wel eens noemt. De eerste keer brak dat beest los op het zaal-EK van Turijn in 2009. Twee jaar later kon ze haar titel niet verdedigen door een knieblessure. De nieuwe Berings, die van na de blessure, is minstens zo hevig. Vorig jaar bewees ze dat al met een vijfde plaats op het zaal-WK in Istanboel, nu kan ze de oude Berings evenaren.
“Ik bekijk het zo niet: mijn carrière bestaat niet uit twee delen. Ik ben nog altijd dezelfde atlete. Turijn is wel heel leuk als herinnering, maar die titel ligt vier jaar achter ons. Nu moet ik opnieuw beginnen.”
Wil Berings nog een titel, dan moet ze vandaag driemaal vlammen: reeksen, halve finales en finale.
“Tactiek komt daar niet meer bij kijken. In Turijn ontspande ik mij in de halve finale na de laatste horde iets te nonchalant en werd ik nog voorbijgelopen. Nu ga ik elke keer voluit. De concurrentie zal dan wel zien hoe goed ik ben en ik zal het zien van hen.”
Dat hoort blijkbaar bij de psychologische oorlogsvoering van de spurter. “Hmmm, vroeger leek het mij alsof er meer spelletjes van intimidatie gespeeld werden. Misschien is dat wel omdat ik ouder ben. Naast de piste komen al die hordeloopsters goed met elkaar overeen. We zijn met velen van dezelfde generatie. We kennen elkaar al van bij de juniores, bijna tien jaar.”
Berings draait inderdaad al een hele tijd mee.
“Mijn eerste groot tornooi bij de seniores speelde zich hier in Göteborg af: 2006. Ik geraakte niet door de reeksen, maar ik zag zowel Kim Gevaert als Tia Hellebaut Europees kampioene worden. Ik zie me nog staan in de tribunes bij de hoogspringstand. Ja, Göteborg is speciaal voor mij.”
Vanavond misschien zelfs héél speciaal.