Van populisme gesproken

Heeft Didier Reynders zich vergaloppeerd en ging het om een ongelukkige verklaring? Of was het veeleer een berekende en doelbewuste uitspraak om rechtse kiezers die lonken naar de Parti Populaire van Mischaël Modrikamen te recupereren? Reynders is een cynicus en wellicht geldt hier het tweede. De man is geen debutant in de politiek. Hij speelt al decennia in eerste klasse en van hem mag bijgevolg worden verwacht dat hij de impact van zijn woorden behoorlijk goed kan inschatten. Loopt het toch anders uit, dan is er nog altijd de verkeerde interpretatie of het uiteindelijke ‘ik heb het zo niet bedoeld’ en excuses. Maar intussen is het wel gezegd en bij wie dat graag hoort, blijft er altijd wel iets van hangen.

De campagne in Franstalig België polariseert in een ongenadige tweestrijd tussen de PS en de MR. In Wallonië blijven de socialisten wellicht domineren, maar in Brussel strijden PS en MR nek aan nek om de grootste te blijven of te worden. Voor elke stem wordt bitter gevochten. Om het eigen onfeilbare gelijk te bewijzen en potentiële kiezers te overtuigen worden argumenten van zeer bedenkelijk allooi gebruikt. De degoutante uitspraak van Didier Reynders illustreert dat poujadisme of populisme daarbij allerminst worden geschuwd. Had premier Elio Di Rupo zich in het debat willen verlagen tot hetzelfde niveau, dan had hij Reynders voor de voeten kunnen werpen dat de liberalen, toen wél in de regering, het Heizeldrama niet konden voorkomen. Dat is een even kromme en dwaze redenering als suggereren dat de ontvoering van kinderen en de dioxinecrisis niet zouden voorgevallen zijn als de liberalen mee aan de macht waren geweest. Dergelijke praat hoor je na middernacht soms verkondigen aan de toog. Van een verantwoordelijk politicus mag een ander discours worden verwacht.

Heel de politieke kaste, vriend en tegenstrever, verwerpt zijn uitspraak. Terecht. Reynders staat helemaal geïsoleerd. Zo’n taal is een kandidaat-premier onwaardig en van een even verwerpelijk niveau als zijn uitleg vorige week toen hij de pestbelastingen niet erg vond omdat ze minder voelbaar zijn in Wallonië en Brussel dan in Vlaanderen. Aan dergelijke ‘staatsmannen’ bestaat geen nood.