Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Op mijn 98 dicteer ik mijn laatste zin”
Marc de Bel is een wonderkind van zestig. Uw krant mocht meehappen van de verjaardagstaart van de Vlaamse Roald Dahl.
“Marc, volk”, roept Mie, echtgenote van het feestvarken. “Marc de Bel is geen eenmansbedrijf, maar een tweemansbedrijf. Zonder Mie sta ik nergens. Zij brengt mij overal naar toe. Binnenkort naar mijn 1500ste lezing. Het enige wat ik hoef te doen is schrijven, in mijn tuin wroeten, voetballen en op reis gaan. Ik vrees dat feministen dit niet graag gaan lezen, maar het is zo. We waren eens in China omdat 35 van mijn boeken in het Chinees vertaald zijn. Zet me daar op een metro zonder Mie en je ziet me nooit meer”, beseft Marc.
Metwelkgeschenkverrassenwe een gevierd schrijver?
Marc de Bel: Ik maak geen lijstjes omdat ik bang ben dat ik de cadeaus niet leuk ga vinden. Voor mijn kinderen is dat een ramp. Maar als ze afkomen met een zeldzame druk van Louis Paul Boon, ben ik dolgelukkig. Zeker als die druk amper vijf euro kostte omdat er een koffievlek op zit.
Geboren op 7 mei 1954 als zoon van een timmerman. In KruishoutemopeenboogscheutvanNazareth, als zoon van een moeder Maria. Bovendien een langharige verteller die de kinderen tot zich laat komen. U moet een devoot man zijn?
Ik kom uit een superkatholiek gezin. Zelf doorprikte ik die facade al vlug. SamenmetmijngeloofinSinterklaas en de kerstman, verloor ik mijn geloof in de kerk. Hoewel het oude testament een goed fantasyscenario is. Het nieuwe is flauwer, wegens te belerend. Christus had zijn verhaal beter zelf opgetekend, in plaats van dat door vier verschillende gasten te laten doen. De memoires van Christus, het zou een nog grotere bestseller zijn dan de bijbel. Een ideetje voor als ik ouder ben!
Verdernietteveellastgehadvan de kerk?
Toch wel! In het onderwijs raakte ik nooit vastbenoemd omdat ik lang haar had, of geen kousen droeg,... Ze verzonnen altijd wel iets. Anderzijds vertelde mijnheer pastoor mijn ouders dat ze om de paar jaar vruchten moesten dragen. Dus ben ik de jongste van zes kinderen. Mijn grootste zus is zeventien jaar ouder, ik ben het achter-achter-nakomertje en opgevoeddoorvijfvrouwen.Mijnmoe- der, mijn inwonende grootmoeder en mijn drie zussen.
En plots bent u een wonderkind van zestig.
Ik zou liegen als ik zou zeggen dat zestig me niets doet. Een oude Oosterse spreuk stelt dat een mens zich niet kan spiegelen in stromend water, alleen in stilstaand water. De laatste jaren doe ik aan zelfreflectie. Ik hoef niet per se meer de scorende spits te zijn. Als ik als middenvelder een pas kan geven, ben ik ook blij. U mag dat letterlijk nemen. Al zestien jaar voetbal ik elke maandagavond met vijftien vrienden in Zwalm.
Als ie maar geen voetballer wordt. Waarvan droomde de kleine Marc?
Alleszins niet van schrijver. Ik wilde Rode Duivel worden, maar schopte het amper tot Zulte Waregem. Een anderedroomwaspopzanger.Ikheb nu wel mijn WillyKriegelRockBand maar ik zing geen noot juist. Het laatste toekomstperspectief was onderwijzer en dat ben ik twintig jaar geweest. Ik zie nu mijn oudste kleinkinderenvolwassenwordenendatvind ik fantastisch. De oudste kleindocheter droomt van een carrière als actrice terwijl de oudste kleinzoon voor motorcrosser gaat. Allebei hebben ze talent. Als een fiere Don Corleone - zonder de gewelddadige maffi
atrekjes - kijk ik fier naar onze kroost.
Aan zangers vraag ik welk het sleutelnummerinhuncarrièrewas. Welk was uw sleutelboek?
Het ei van Oom Trotter, beslist. In het vierde studiejaar vertelde ik verhaaltjes aan mijn leerlingen. Tot ik een ervan opschreef en naar een uitgeverij stuurde. Het ei van Oom Trotter was mijn eerste boek en daarmee begon mijn schrijverschap. Ik ben evenzeer in de wolken over mijn laatste boek
Ule. Daarin vertel ik wat mijn grootmoeder meemaakte in de eerste we- reldoorlog. Biografische feiten in een fictieve mix. Eigenlijk is dat mijn vak, de waarheid liegen.
Dat vak beheerst u, al meer dan 141 boeken lang.
Mijn tempo ligt hoog. Ik kan per jaar vijf boeken afleveren. Over een prentenboek doe ik amper veertien dagen. Aan Ule schreef ik vier jaar, terwijl ik tussendoor andere dingen uitwerkte. Hier liggen nog 34 synopsissen te wachten.
U schrijft onder de lindeboom. Mag ik u de Vlaamse Roald Dahl noemen?
Een compliment van de zuiverste soort! Onlangs deed een Nederlandse universiteit literatuuronderzoek naar het verschil tussen gruwelen en griezelen. Daarin werd De Mon
sters van Frankenzwein vergeleken met een boek van Dahl en kwam ik zelfs een beetje beter uit de boot. Laat StevenSpielbergmaarbellendenkik dan zo (lacht).
U droomt van Hollywoodiaanse verfilmingen?
Mocht dat in een vroegere levensfase zijn gebeurd, dan was ik op het dak gekropen van vrolijkheid. Nu zit ik in die berustende fase dat ik nooit zal tolereren dat iemand mijn werk verkracht. Een verfilming kan, maar onder mijn controle. Een ego groeit niet, het krimpt.
U blijft eeuwig kind?
Nee, ik ben geen kind. In mij zit een jongetje van elf, dat om de tien jaar één jaar ouder wordt. Mijn persoonlijkheid is niet gespleten, maar vertakt. Als ik schrijf, ben ik de zusjes Kriegel, of oom Trotter. Mijn vader was net geen 99 toen hij stierf. Helder en lucide tot op de allerlaatste moment, hij kon zich vlak voor zijn dood nog druk maken over Lukaku. Zo hoop ik te mogen gaan. Dat ik op mijn 98ste mijn laatste zin dicteer van mijn allerlaatste boek.
WatwetenwenognietvanMarc de Bel?
Binnenkort verschijnt zijn nieuwe boek Amira waarin we veel te weten komen over Marc de Bel. Het speelt zich af in de zalige zomer van 1966. Maar eerst feest! Ik plan een groot minivoetbaltoernooi met aansluitend een gemaskerd bal.
Voor zijn zestigste verjaardag trakteert Marc de Bel onze lezers. Ontdek op blz 32 hoe u drie van zijn klassiekers -die niet meer verkrijgbaar zijn in de handel- voor een spotprijs in huis haalt.