Vleugje Rio in de metropool

Indio Louro, twee blanke Belgen die naar Brazilië lonken

Kan Braziliaanse muziek ook uit de Scheldestad komen? Jawel, dat bewijst Indio Louro met het album Achter dat imponerend debuut schuilen zangeres Nel Ponsaers en gitarist Peter Verhelst.

Nel en Peter groeiden respectievelijk op in Nijlen en Eeklo voor ze in Antwerpen aanspoelden. De kiem van Indio Louro ligt veeleer bij Nel, ook bekend als zangeres van The Golden Glows. “Ik had altijd een voorliefde voor Braziliaanse muziek. Toen mijn ouders vroeger Astrud Gilberto of Caetano Veloso opzetten, was ik direct verkocht. Portugees, dat is gewoon een taal om gezongen te worden. Ik zong het als kind al fonetisch mee, hoewel ik er niets van begreep.”

Voor Peter Verhelst lag dat anders. “Ik heb me meer verdiept in wereldmuziek. Maar het lied van de wereldmuziek is voor mij ergens hetzelfde. Ik speel op deze plaat bijvoorbeeld ook ud, een Arabisch instrument. Als crossover past dat voor ons perfect. Waarbij we dan wel rekening houden met de traditie. We hebben allebei jazz gestudeerd op het Conservatorium.”

“Ja, ik wilde niet zomaar bossanova maken. heb ik al zo vaak gezongen, ik was dat wat beu. En Brazilianen kunnen dat zoveel beter”, meldt Nel. “Ik ben bovendien geen Braziliaanse. Oké, Portugees is een prachtige taal, maar ik wilde niet doen alsof. Ik wilde wel in het Portugees schrijven. Want wie in een andere taal schrijft, komt bij andere melodielijnen uit. Het hoefde dus geen pure bossanova of samba te zijn. Peter haalt de in-

The Girl From Ipanema strumenten wat uit hun context. Zo krijg je iets nieuws wat toch bekend klinkt. Dat vind ik super.” Peter vult verder aan. “Een Belg die Italiaanse muziek brengt of een Algerijn die wat doet met Zwitserse muziek, dat vind ik extra interessant.”

Bij Indio Louro gaat het om twee blanke Belgen die naar Brazilië lonken, vandaar de groepsnaam, die blonde indiaan betekent. “Dat is ook de titel van het Nederlandstalige slotnummer. Het is een gevoel waar ik al heel lang mee zit. Waar hoor ik thuis? In dit land, in deze stad? Ik ben zelf een tijd in Brazilië bij de indianen geweest”, vertelt Nel. “Ik ken hun problematiek, ze worden onderdrukt. Toch kunnen die mensen altijd een draai aan hun leven geven. Dat is iets wat ik bij mezelf herken. Dat was nog een reden waarom ik mijn teksten in het Portugees begon te schrijven. Want waarom moet dat Engels zo superieur zijn? Wij zijn toch Belgen?”

Het eindresultaat is absoluut geslaagd. De vraag blijft wel of deze nichemuziek een kans gaat krijgen. “Ik wilde eindelijk mijn eigen teksten en muziek gaan schrijven, liefst zonder compromissen”, zegt Nel. Peter ziet het zo: “Onze muziek gaat vooral over eenvoud en over de essentie. Daarom moest alles heel sober blijven.”

Sober is het artwork iets minder. Je krijgt zelfs een kleurrijk pluimpje cadeau. “Ik wilde bij elke cd een pluimpje steken. Alles is individueel met de hand gemaakt. Dat betekent toch uren vouwen, pluimpjes selecteren en plakken.” Peter Verhelst vat dat mooi samen. “Je gaat de wereld niet verbeteren als je alles in plastic uitbrengt.”