“Zelfde euforie als toen hij zonder zijwieltjes kon fietsen”

Vader en tweelingzus van Laurens Devos (16) hadden nóóít gouden medaille verwacht

Nooit of nooit hadden ze gedacht dat Laurens goud ging pakken op de Paralympische Spelen in Rio. Vader Mario Devos (51) en tweelingzus Isabel (16) uit Malle denken dat ze dromen.

“Hij ging naar Rio om ervaring op te doen. Tokio 2020: dan moest hij er staan, dat was het doel. Laurens is nog maar sinds Moederdag, 15 augustus, 16 jaar. Als allerjongste dan ineens goud pakken zonder een set te verliezen: hoe is het in godsnaam mogelijk?”, reageert Mario Devos.

In de Irislaan in Oostmalle wapperden gisteren enkele Belgische vlaggen bij de buren, maar het huis van de ouders van Laurens was niet versierd. Moeder Christel Knaepkens zit mee in Rio. Broer Robin (22), de op één na best geplaatste Belg bij de valide tafeltennissers die zelf ook topsportschool volgde en Laurens’ grote held is, studeert in Leuven. Laurens’ tweelingzus Isabel, studente Verzorging aan het Mariagaarde Instituut in Westmalle, en oudste broer Guy (25), zijn wel thuis. Allemaal spelen ze tafeltennis in het gezin. Alleen Christel niet, maar zij is wel bestuurslid bij TTC Antonius in Sint-Antonius waar de kinderen Devos destijds allemaal begonnen.

Mario bleef wakker om de finale om kwart over één ’s nachts online te bekijken. “Ik kon toch niet slapen, de adrenaline gierde door mijn lijf. Maar ik heb gekeken zonder klank, want onze computer staat boven en Isabel lag al in bed.”

“Ik had mijn mama gevraagd om een sms te sturen met de uitslag”, vertelt Isabel. “Daar ben ik ’s morgens mee wakker geworden. Veel zien wij elkaar niet, want Laurens gaat al sinds het eerste middelbaar naar de topsportschool Re- dingenhof in Leuven. Hij vertrekt zondagavond en komt vrijdagavond pas thuis. En in het weekend spelen we allebei wedstrijden. We maakten als kind geregeld ruzie. Maar dat neemt niet weg dat ik supertrots ben op mijn tweelingbroer. Ook de leerkrachten op school vandaag spraken mij aan. Hij stond op alle nieuwssites. Dat was zot.”

Isabel is de oudste van de tweeling. “Ik kwam eerst en daarna werd Laurens geboren. Maar door zuurstoftekort liep hij hemiplegie of hersenverlamming op. Laurens is aan zijn rechterzijde verlamd. Hij speelt linkshandig. Zelf ben ik ook linkshandig”, vertelt Isabel.

Guy begon op zijn 10de met tafeltennis in clubverband, Robin was 7 en Isabel en Laurens startten al op hun 6de.

“Ik wou absoluut dat ze sport deden, het was eender wat”, vertelt Mario. “Voor Laurens was dat ook heel belangrijk. Toen hij een half jaar oud was, kregen we van de artsen te horen wat hij door zijn beperking allemaal níét zou kunnen. Een hele waslijst. Ik herinner me bijvoorbeeld dat de dokter zei dat Laurens nooit zou kunnen fietsen met een normale fiets maar later met zo’n grote driewieler moest rijden. Toen Isabel vijf was, leerde ze zonder zijwieltjes fietsen. Ik schroefde die zijwieltjes er ook af bij Laurens, maar dat lukte langs geen kanten. Hij viel altijd naar één kant. Dus gingen die zijwieltjes er weer aan. Voor die jongen moet dat waarschijnlijk wel erg zijn geweest, om zijn tweelingzus daar zo te zien fietsen zonder wieltjes. Ik denk dat al die dingen zijn karakter gevormd hebben.”

ieltjes.

“Het jaar erop zei mijn zoon Robin dat Laurens opnieuw wou proberen om zonder zijwieltjes te fietsen. Ik zei tegen Robin dat hij die moeite niet moest doen om die wieltjes eraf te vijzen want dat het toch nooit zou lukken. Een half uur later kwam Robin weer binnen.

i der en ou

am

Kom maar kijken, Laurens fietst zonder wieltjes, r

jes,

zei hij. Dat gevoel en kippenvel dat ik toen kreeg, voelde ik ook vannacht toen hij die finale won. Ik had dat nooit verwacht, geloofde er niet in. Het was te vroeg, hij was te jong en onervaren. Maar zie: die jongen heeft mij een tweede keer verbaasd!” zegt vader Mario ontroerd.

Zonder de topsport zou Laurens nooit zo ver zijn geraakt. “Hij hinkt nog wat, maar vroeger zette hij zijn rechtervoet vel oeg, n.

j

port t Hij ar

ij t

“Het uitzicht van een communicant”, zo omschreven enkele kranten Laurens Devos, wat de kannibaalachtige manier waarop hij zijn tegenstanders verslond nóg straffer maakt. “Hij ziet er inderdaad misschien wat jonger uit, een jaar of 14”, zegt vader Mario. Tweelingzus Isabel speelt tweede nationale bij Dames. Of ze kan winnen van haar broer die ‘een beperking’ heeft? “O nee, nooit!”, lacht ze. Ook vader Mario schudt van nee. “De enige die nog van Laurens kan winnen in ons gezin, is Robin.” Gek genoeg staat er geen pingpongtafel maar een ‘sjotterkeskas’ in de living bij de familie Devos. “De tafeltennistafel staat te verslijten in onze achterbouw”, legt Mario uit. “Zo is het destijds ook allemaal begonnen: wij woonden een tijdlang in de achterbouw terwijl onze woning werd gezet. Toen die eindelijk af was en we naar het huis verhuisden, stond die achterbouw ineens leeg en heb ik aan mijn ouders gevraagd of ik mijn oude pingpongtafel van thuis mocht komen halen”, vertelt Mario. “Ik had nooit competitie gespeeld, die pingpongtafel was puur hobby. Op die manier – in ‘den achterbouw’ – kregen onze kinderen de microbe.”

op

chg

pongtafel ze altijd helemaal schuin. Ik kon niet begrijpen dat hij niet over zijn eigen voeten struikelde. Op zijn kinderfoto’s, staat hij bijna altijd met gesloten rechtervuist. Toen hij begon te tafeltennissen en het balletje opwierp, vloog dat van links naar rechts, maar nooit