Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“We hebben jaren voor Jules gezorgd, en nu mogen we hem niet eens zien”
6-jarig jongetje zit al twee jaar in instelling terwijl pleeggezin in Mol op hem wacht
Zijn speelgoed ligt er nog. Zijn kleren ook. Alsof Jules (6) elk moment weer bij zijn mama en mammie Lieve (38) en Els (41) kan binnenwandelen. Maar het jongetje zit door onbegrijpelijk juridisch getouwtrek al bijna twee jaar in een jeugdinstelling in Parijs. “We weten wel dat hij niet meer in die kleren past. Maar we kunnen ze niet weg doen. Hij is ons kind.”
“Kijk maar”, zegt Jielke (11). Ze toont een filmpje van haar en Jules, enkele jaren geleden. Lachen, plagen. Zoals broers en zussen horen te doen. Dat zijn afwezigheid een gat heeft geslagen in het gezin, is in het huis in Mol nog altijd voelbaar. Op de schouw staat zijn foto, met een kaarsje erbij. In de keuken een klein kadertje, naast de foto’s van zussen Jielke en Jelthe (12). “We willen hem niet opgeven. We moeten blijven hopen dat hij op een dag nog terugkomt”, zegt Lieve Willems.
Lieve is zorgkundige, haar echtgenote Els Klok een kinesiste. Een ideale thuis voor een verloren kindje, zo lijkt het wel. Dat vond ook de moeder van Jules zelf. Marie-Paule Y., een Ivoriaanse die in Parijs woont, vroeg de vrouwen zelf om het kind te adopteren.
“De moeder vertelde dat ze seropositief was. Door haar gezondheid was ze niet in staat om voor twee kinderen te zorgen. De oudste, Louise, zou ze zelf houden. Maar Jules zou het bij ons beter hebben. Daar was ze van overtuigd”, zegt Els. Adoptie blijkt niet mogelijk, pleegvoogdij – een stap tussen pleegouderschap en adoptie in – wel.
Eerste stapjes
“We waren meteen aan hem gehecht”, zegt Lieve. “We hebben alles gedaan. ’s Nachts opgestaan, de pampers ververst. De eerste stapjes, de eerste keer naar de kapper. De eerste keer naar school. Hij sprak ook alleen maar Nederlands. Noemde ons mama en mammie. We gingen geregeld met hem naar Parijs, zodat zijn moeder contact kon houden. Echt geïnteresseerd was ze niet. Ze woonde erg klein, had soms een job en soms weer niet.”
Tot Jules een identiteitskaart nodig had. Marie-Paule moest die aanvragen in Parijs. “Ze is toen in paniek geslagen. Bleek dat ze al sinds zijn geboorte kindergeld had gekregen, en dat ze dat zou moeten terugbetalen als de autoriteiten zouden weten dat Jules bij ons woonde. Dus wilde ze Jules niet meer naar ons terugbrengen.”
Ontvoering, zo oordeelt eerst het Belgische en daarna ook het Franse gerecht. Maar voor Els en Lieve Jules kunnen terughalen, komt het jongetje samen met zijn zus in een jeugdinstelling terecht. Onder bescherming van een jeugdrechter, die de voogdij van Lieve en Els naast zich neerlegt.
“We mogen Jules zelfs niet bezoeken. Geen telefoontje. Niks. Op zijn verjaardag sturen we nog altijd een kaartje. In het begin ook een cadeautje, maar geen idee of hij die ooit heeft gekregen”, zegt Els.
De vrouwen blijven vechten. De juridische strijd heeft hen al veel geld gekost. Van de Belgische overheid krijgen ze wel begrip, maar geen steun. “Niemand die eens op tafel klopt en de Franse rechter erop wijst dat hij alle verdragen met de voeten treedt. We staan machteloos”, zegt Els. “Hij behandelt ons als de slechteriken, die niet denken aan het belang van Jules. Waarom we het dan wel allemaal zouden doen, is mij een raadsel.”
Driftbuien
Ze blijven hopen dat het binnenkort misschien wel zo is. Dat ze hem eindelijk weer een warme thuis kunnen geven. “Mocht hij nu terug zijn bij zijn mama en het beter met haar gaat, daar zou ik nog vrede mee kunnen nemen”, zegt Lieve. “Maar in een instelling maak je kinderen kapot. We hoorden dat Jules driftbuien heeft. Maar zo kennen we hem helemaal niet. Hij was nooit agressief hier. Integendeel. Een echte knuffelbeer, die ’s avonds in de zetel altijd tegen ons aan lag. Op school draaide hij iedereen om zijn vinger.”
“Ook voor onze dochters is het zwaar”, zegt Els. “We hebben allemaal nooit afscheid van mekaar kunnen nemen. Toen ik Jules drie jaar geleden een laatste keer aan de lijn had vroeg hij me wanneer ik hem kwam halen. Dan breekt mijn hart. Ik denk dat hij ons nog zal herkennen, als we hem ooit weer mogen zien. Iets in zijn blik. Dat kan toch niet anders.”