Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Spervuur van kritische vragen, maar antwoorden blijven uit
Manager Dave Brailsford zwaar onder vuur over beruchte bruine envelop voor Bradley Wiggins
Manager Dave Brailsford sprak op de mediadag van het geplaagde Team Sky één uur en twintig minuten met de pers. Zonder één keer echt op een vraag te antwoorden. Waarom wachtte hij zolang om de inhoud van de verdachte bruine envelop openbaar te maken? Waarom wilde hij het verhaal in de doofpot stoppen? Hij danste er geduldig maar onbevredigend omheen. “In mijn ziel weet ik dat ik integer ben.”
Vorig jaar was het op de persdag van Team Sky jolig en gezellig: een ochtendlijke tijdritcompetitie tussen de staff en de journalisten, waarbij Sir Dave Brailsford iedereen die niet kon volgen in eigen persoon een duw in de rug kwam geven. Er was toen net een biografie over hem verschenen, ‘de man die het wiel opnieuw uitvond’.
Gisteren zat de man die het wiel opnieuw uitvond te midden van grotendeels dezelfde journalisten, maar de sfeer kon onmogelijk meer verschillen. Een spervuur van kritische vragen, waarbij Brailsford geduldig probeerde om te ontwapenen en te ontmijnen: “Okay guys, we zijn hier een rollenspel aan het spelen. Ik weet op voorhand wat jullie gaan vragen, zoals jullie ook wel zullen weten wat ik ga antwoorden.”
Spervuur aan vragen
De sfeer is nooit vijandig of gemeen, maar het is voortdurend een disfunctionele conversatie. De vragen gaan over de inhoud van de verdachte bruine envelop die Team Sky in 2011 liet overbrengen naar de Dauphiné om eindwinnaar Bradley Wiggins te behandelen. Op 19 december, meer dan twee maanden nadat het verhaal naar buiten was gekomen, openbaarde Dave Brailsford bij een hoorzitting voor het Britse parlement eindelijk dat het om de onschuldige ‘slijmverdunner’ Fluimucil ging, maar daarmee was de storm allesbehalve gaan liggen. Al helemaal niet omdat Sky en Brailsford hun versie met geen enkel fysiek bewijs kunnen ondersteunen.
Er zijn nu een pak nieuwe vragen die vooral Matt Lawton, de journalist van
Daily Mail die het verhaal naar buiten bracht, een voor een aan Brailsford voorlegt: “Waarom gaf je niet meteen de naam van het product, als het toch onschuldig was? Waarom informeerde je bij de buschauffeur, bij trainers Rod Ellingworth en Tim Kerrison, maar niet bij dokter Richard Freeman, de enige die het met zekerheid kon weten? Waarom probeerde je zo hardnekkig om het verhaal in de doofpot te stoppen? Waarom zeggen jullie dat koerier Simon Cope de trip naar Frankrijk niet specifiek maakte om het product aan Wiggins te geven, terwijl de documentatie van zijn trip het tegendeel doet vermoeden?”
Brailsford is bij elk van die vragen altijd lang aan het woord, maar zegt in feite niets: “UKAD ( de Britse anti
dopingautoriteit, red.) voert momenteel een onderzoek, we moeten de uitkomst van dat proces afwachten.”
Evangelie
Het is bij momenten pijnlijk hoe Brailsford zich in bochten wringt. Toch wel een fall from grace, voor een manager die tot voor kort nog de naam had om de slimste jongen van de klas te zijn. Hij neemt elke kans te baat om uit te wijden over de topsportcultuur binnen Team Sky. Hij vertelt een onderhoudend verhaal over de moeilijke afweging om wel of niet een product tegen lekke banden te gebruiken. “De kans dat je lek rijdt, verkleint, maar je wielen gaan wel een fractie zwaarder wegen.”
Het is de voorbije jaren altijd zijn evangelie geweest: aandacht voor details, alle kleine dingen juist doen en via zogenaamde ‘marginal gains’ een competitief voordeel halen. Wellicht is het oprecht de stempel die hij op zijn ploeg heeft gedrukt, maar te midden de controverse rond de bruine envelop klinkt het ongeloofwaardig en misplaatst. Hoeveel oog voor detail heeft een manager die er twee maanden over doet om de inhoud van een bruine envelop te achterhalen?
De Britse journalisten vragen Brailsford om een gesprek off the record, om weg te geraken van het sfeertje waarin alles wat hij zegt tegen hem gebruikt kan worden. Brailsford gaat er niet op in. Hij houdt het rollenspel vol tot het bittere eind, ook bij de vraag in hoeverre het hem persoonlijk raakt. “Ik heb de indruk dat mensen denken dat het voor mij heel erg zwaar is. Veel zwaarder dan het in werkelijkheid is. Dit is groot nieuws in Groot-Britannië, maar ik hoor van de buitenlandse renners dat niemand er echt van wakker ligt. Binnen de ploeg piekert niemand er over. Vraag het aan Rod Ellingworth of Tim Kerrison, de mensen met wie ik het dichtst heb samengewerkt: er is geen systematisch bedrog, we breken geen regels. In mijn ziel weet ik dat ik integer ben.”
Dan toch een antwoord
Blijft nog één pertinente vraag: kan Brailsford aanblijven als manager? Zelfs als er geen systematisch bedrog is, heeft hij op zijn minst bijzonder zwak gecommuniceerd over de bruine envelop. Hoeveel draagvlak is er nog voor de grote baas? Toen kopman Chris Froome afgelopen weekend de vraag kreeg of Brailsford kon aanblijven antwoordde hij dunnetjes: “Het is niet aan mij om me daar over uit te spreken.” Aanblijven of niet? Brailsford antwoordt voor één keer (min of meer) rechtuit. “Niemand gaat door het leven zonder zichzelf te evalueren. Ook ik sta voor de spiegel. Ik leg mezelf heel hoge eisen op. Als ik die niet meer haal, dan trek ik mijn conclusies.”