Gazet van Antwerpen Stad en Rand
BOEK, CD & DVD
Dansend naar de platenboer
SOUNDTRACK La La Land
Nog even, en u hoort City of Stars overal. Het sleutelnummer uit filmmusical La La
Land is nochtans slechts één van de troeven van de gedoodverfde Oscarwinnaar. Justin Hurwitz, na Whiplash hiermee pas aan zijn tweede film toe, maakt van de soundtrack een betoverend geheel. Het pianodeuntje City of Stars krijg je in een paar versies (die met een lachende Emma Stone is de mooiste), Another Day of Sun is een euforische filmen albumopener, het walsje Planetarium straalt een even onweerstaanbare eenvoud uit. Dichter bij een klassieke musical uit de fifties of sixties komt Hurwitz nergens, dan in Audition (the fools that dream), een ode aan de verbeelding die zo uit The Sound of Music zou kunnen komen. En dat La La Land ook een lofzang is op de jazz, be wijzen tracks als Herman’s Habit en Summer Montage/Madeli
ne. Alsof dat niet genoeg is, barst midden het album nog een bommetje. De popsong Start a Fire van John Legend is in het filmverhaal een instant hit, en wordt dat ook in het ‘ echte leven’. Wie na het verlaten van de filmzaal de droom wil meedragen, danst prompt naar de platenboer. (sv)
ROMAN Graham Norton
Wie de Ierse presentator Graham Norton alleen maar kent van zijn BBCtalkshow, waarin hij de grootste namen uit de showbizz achteloos het vuur aan de schenen legt, verwachtte waarschijnlijk dat diens literaire debuut uit hetzelfde oppervlakkige hout zou gesneden zijn. Niets is evenwel minder waard. Bewaring is een intimistisch pareltje waarin Norton – nu eens mildironisch, dan weer poëtisch – de gemeenschap in Duneen, een ietwat achtergebleven Iers dorpje, tot leven brengt. Agent PJ Collins’ rustige leventje wordt verstoord door de vondst van twee lijken. Welke geheimen uit het verleden komen er naar boven? Welke oude vetes worden opgerakeld? PJ staat plots in het middelpunt en is daar best tevreden mee. Zeker wanneer niet één, maar twee dames interesse in hem beginnen te tonen. Een even verrassend als uitstekend debuut. (ged) The House of Books, 267 blz., 19,99 euro
ROMAN Michiel Löffler
Een traag en langgerekt verhaal, waarin de hand van de landman het soms overneemt van die van de schrijver. Hoofdpersonen zijn twee boeren die ook broers zijn: de ene vertrekt van hun boerderij omdat het leven hem beklemt, de anders blijft noodgedwongen achter met de koeien. Hoe groter de afstand tussen de broers wordt, hoe meer ze onlosmakelijk met elkaar verbonden lijken. Löffler, een in Lotharingen wonende Nederlander, is hiermee aan zijn der de roman toe na twee veelgeprezen voorgangers. Hij studeerde biologie en is naast schrijver ook geitenhouder en kaasmaker, een merkwaardige combinatie die leidt tot een al even merkwaardig boek dat uit korte, onopgesmukte zinnen bestaat, maar wel degelijk ergens over gaat. Al heb je dat als le zer pas door nadat het uitgelezen is. (dibr) Uitgeverij Marmer, 185 blz., 17,95 euro
REEKS Audelà des murs
Veerle Baetens verzilvert het (Franse) succes van The Broken Circle Breakdown met
Audelà des murs. Deze FransBelgische coproductie wordt verkocht als driedelige reeks, maar had net zo goed een film van een goede twee uur kunnen zijn. Alleen: dat is wat te lang om het verhaal te vertellen van een vrouw (Baetens) die het huis erft v an de haar onbekende overbuur. Dat oude huis blijkt de deur naar een eindeloo s labyrint waarin Lisa niet alleen met haar eig en verleden wordt geconfronteerd. De makers van Les Témoins leken al lang tevreden met hun sterke hoofdrolspeelster en verbluffende decors, waardoor de spanningsboog van deze paranormale psychologische thriller na verloop van tijd wat gaat doorhangen. Het blijft wel straf hoe Baetens met één donkere oogopslag de meest uiteenlopende emoties kan weergeven. (sv)
HIPHOP Loyle Carner
Loyle Carner – de artiestennaam van de 22jarige ZuidLondenaar Ben CoyleLarner, is niet vies van Amerikaanse hiphopgroten zoals NAS en A Tribe Called Quest, maar blijft dichter bij huis op zijn debuutalbum. Hij heeft het over de Rilatine die hij na een ADHDdiagnose moest slikken, over de dood van zijn stiefvader waardoor hij een dramaopleiding op de Brit School moest beëindigen om geld in het laatje te brengen. Overal blijft de nieuwkomer vér weg van de zelfverheerlijking die je met hiphop associeert, of van de pistoolschoten die in gangsta rap verplichte kost zijn. Hij zingt zachtjes, terwijl subtiel pianospel, een ijle trompet en beats op de achtergrond versmelten tot een bedwelmend soort jazzhop. Yesterday’s
Gone is gevoelig en openhartig en laat zelfs ruimte voor een gedicht door Carners moeder. Als in 2017 ook een ander vooroordeel sneuvelt – “de luidste roepers worden het snelst gehoord” – wacht deze man een mooie toekomst. (sv)
REEKS Outcast
Stripauteur Robert Kirkman bedacht niet alleen
The Walking Dead. Het eindeloze succes van die zombiereeks richtte ook de schijnwerpers op
Outcast, een ander verhaal met horrorkantjes dat een televisieadaptatie verdiende. De outcast uit de titel is Kyle Barnes, een man met een straatverbod tegen zijn echtgenote die over onduidelijke krachten beschikt. In het zog van een predikant die bijklust als exorcist, leert Kyle met die bijzondere gaven omgaan. In het dorpje in West Virginia waar beide mannen actief zijn, lijkt demonische bezetenheid even gewoon als een verkoudheid, maar dat neemt de kijker er graag bij.
Outcast weeft wat andere verhaallijnen door de rode draad, waarbij je steeds meer te weten komt over Barnes’ verleden. Misschien slaat later – zoals bij The Walking Dead – de vermoeidheid toe, maar in dit eerste seizoen is daarvan nog geen sprake. (sv)
CD Jett Rebel
Nederlander Jelte Tuinstra – zeg maar Jett Rebel – gaf zichzelf in januari 2016 één jaar om drie albums uit te brengen. De grootspraak wordt realiteit met het weinig bescheiden getitelde Super
Pop, waarop de 25jarige ook nog eens alle instrumenten bespeelt, een depressie en een drugsverslaving wegzingt en een exlief met een liedje benadert. Dit is het meest toegankelijke album uit Jett Rebels trilogie. Super Pop neemt je mee op een tijdreis die eindigt voor Jeltes geboortedatum: flarden doo wop en een tikje archetypische rock’nroll zijn verankerd in de jaren vijftig, de Beach Boysverwijzingen houden je eventjes vast in de sixties. De seventies zijn het meest nadrukkelijk aanwezig in vette knipogen naar Paul McCartney na The Beatles. Wanneer de muziek wat meer funky wordt en Tuinstra zijn falsetstem boven haalt, komen Sly Stone (en in een rechte lijn Prince) weer dichterbij. Het resultaat is vakkundig en aanstekelijk. (sv)