Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Een busreis schept altijd een speciale band”
Antwerpse fotograaf Nick Claeskens (26) brengt busuitstappen in beeld in boek ‘Bus Stop’
Op busreis zijn we allemaal al eens geweest. “Het begint wanneer we als kind op schoolreis gaan”, zegt Nick Claeskens (26), die 35 keer op busreis ging voor zijn nieuwe fotoboek Bus Stop. “Maar ik reisde ook mee met Antwerpsupporters naar een voetbalmatch en naar Tomorrowland.”
Mirakels heeft hij niet zien gebeuren tijdens zijn busreizen. “Daar was ik ook niet naar op zoek, het gaat mij om de kleine verhalen van mensen, over hoe samen op een bus stappen een band creëert”, vertelt de Antwerpse fotograaf Nick Claeskens. “Voor mijn eindwerk fotografie maakte ik een reeks over de mensen die leven in de woontorens op de Luchtbal, waar ikzelf ook ben opgegroeid. Ik wou het beeld dat het allemaal marginalen of migranten waren die er wonen, bijstellen.” Met zijn boek over busreizen,
Bus Stop, wil hij ook een cliché onderuithalen. “Namelijk dat het alleen kinderen en ouderen zijn die nog met een bus op uitstap gaan. Ik heb ook veel jonge en werkende mensen op de bus zien stappen. Van voetbalsupporters tot arbeiders die elke dag worden opgepikt om door de chauffeur naar hun werk bij vliegtuigbouwer SABCA te worden gebracht. Of festivalgangers op weg naar Tomorrowland.”
Stoffig imago
Op reis met de bus, het klinkt wat stoffig. “Het imago is stoffig, maar de bussen zelf zijn pico bello in orde. Ik volgde chauffeurs van kleine familiebedrijven, met namen als De Magneet en De Arend. Vaak zijn dat man en vrouw, of een vader met zijn zonen die het busbedrijf vormen. Die bussen zijn hun leven en hun trots, maar opvolging vinden is moeilijk: veel jonge mensen laten zich afschrikken door de onregelmatige werkuren, ’s avonds, in het weekend…”
Nick wilde de sfeer van de busreizen vastleggen nu het nog kan. “Want die traditie van busreizen is aan het verdwijnen. Opstappen bij een chauffeur die je het gevoel geeft dat hij je nonkel zou kunnen zijn, dat is iets unieks. Als je op een bus van Eurolines stapt, heb je dat familiale gevoel niet. Of Flixbus, de naam alleen klinkt koud en zakelijk.”
Populaire plekken
Gelukkig zijn er nog busbedrijven met een naam die uit het hart komt, niet van een marketingbureau. “De Pelikaan is ook een heel mooie. Genoemd naar de Pelikaanstraat in Antwerpen, waar vele bussen vroeger vertrokken. Er zijn nog steeds een aantal plekken in Antwerpen waar je vaak een bus ziet staan wachten, met de laadbakken open voor de bagage. Voor de PIVA in de Desguinlei bijvoorbeeld, daar vertrekken veel bussen vol jongeren die op kamp trekken. Of aan het oude postgebouw net voorbij de brug van station Antwerpen-Berchem, dat is ook een populaire plek om af te spreken.”
De muziek die de buschauffeur opzet, geeft al vaak aan wie de passagiers gaan zijn. “Als er K3 opstaat, dan ben je vertrokken voor een schoolreis of een kamp. Zware beats, daar houden de Antwerpsupporters van. Ik ben met hen meegereden naar een match in Wallonië, qua ambiance is dat heel bijzonder. De chauffeur ging mee naar de match kijken en ik ook, want ik ben wel een Antwerpsupporter. De bus afbreken? Dat is niet gebeurd, ze hadden gelijkgespeeld (lacht). Toen ik ook een keer met Anderlechtsuppor- ters meereed, begonnen die in de bus voor mij hun clublied te zingen. Een mooi moment. Zo’n busreis schept toch altijd een bijzondere band.”