Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik wil dat Elisabeth met de rugzak de wereld ontdekt”
Koningin Mathilde hoopt dat kroonprinses in haar voetsporen treedt
In het diepst van haar hart zou ze het protocol willen afgooien, even geen koningin zijn en anoniem met een rugzak de wijde wereld intrekken. Samen met haar vier kinderen. Koningin Mathilde (45) wordt op Unicefmissie in Laos herinnerd aan de meest intense periode uit haar leven, toen ze als jonge vrouw zowat de hele wereld afreisde. “Het is mijn droom dat Elisabeth in mijn voetsporen treedt. Maar eerst moet ze haar school afmaken.”
Koningin Mathilde sluit vandaag haar vierdaags werkbezoek aan Laos af, waar ze als erevoorzitter van Unicef België wordt geconfronteerd met ellende. Door ondervoeding groeien de kinderen er nauwelijks of sterven ze. En minder dan de helft van de meisjes gaat naar de middelbare school.
Hier, ver weg van België, komt de sociale koningin in Mathilde naar boven. Ze neemt tijd voor werkbezoeken aan scholen en gezondheidscentra. Gaat met kinderen spelen, luistert naar moeders en leerkrachten, interpelleert dokters. “Zo heb ik het graag: zonder protocol”, zegt Mathilde. “Ik wil dicht bij de mensen komen.”
U zag in het verleden met eigen ogen wat de tsunami heeft aangericht in Japan en de aardbeving in Haïti. En u wordt nu geconfronteerd met de ellende in Laos. Raakt u gewend aan dat leed?
Nooit, ook niet na al die jaren. Het beeld dat me uit deze missie het meest zal bijblijven, is dat van een ondervoede baby. Ze leek één maand oud, maar was in werkelijkheid negen maanden. Dat kindje kan toch nooit die groeiachterstand inhalen?Ja, ik zag al veel leed, maar neen, onverschillig ben ik niet geworden. Integendeel, het maakt me alleen maar gevoeliger. Ik heb geen hart van steen.
Beseffen kroonprinses Elisabeth en uw andere drie kinderen in welke luxe ze opgroeien? Wat in België zo evident is – naar school gaan en evenwichtige voeding krijgen – is dat in Laos allerminst.
Via telefoon heb ik al met mijn man mijn ervaringen gedeeld. En bij mijn thuiskomst zal ik mijn kinderen bijpraten. Ik denk dat ik meer dan één dag nodig zal hebben. Ze moeten beseffen wat de problemen hier zijn, maar ook in België. Gelukkig stel ik vast dat ze op jonge leeftijd al sociaal geëngageerd zijn en vrijwilligerswerk doen. Ze delen maaltijden uit aan daklozen en helpen kinderen met een handicap.
Wanneer neemt u uw kinderen mee naar een ontwikkelingsland, zoals u al jarenlang aankondigt?
Ze willen dolgraag. Dat is het probleem niet. Wel de school. Ik promoot in mijn werk het belang van onderwijs. Dan kan ik toch moeilijk mijn kinderen van school houden? Mijn geloofwaardigheid zou nul zijn
(lacht).
Elisabeth wordt over minder dan drie jaar 18. Dan kan ze in
uw voetsporen treden.
Dat zou haar droom zijn. De mijne ook. Ik wil al mijn kinderen de wereld laten ontdekken. Niet zozeer in het kader van een officiële werkreis voor pakweg Unicef, maar als rugzaktoerist. Zoals ik zelf als jongvolwassene heb gedaan. Ik heb rondgetrokken in India, Nepal, Peru, Bolivia, Guatemala en nog zo veel andere landen. En op mijn achttiende heb ik als vrijwilliger gewerkt in de sloppenwijken van Caïro. Ik denk dat ik mijn ouders toen slapeloze nachten heb bezorgd.
Heeft u heimwee naar de tijd dat u anoniem en alleen de wereld kon rondreizen?
Ik heb veel gereisd. Ook naar Syrië bijvoorbeeld, een prachtig land met vriendelijke mensen – ik was toen twintig. Het was een tijd van fun maken. Maar kijk, ik heb nu een ander leven met andere verantwoordelijkheden. Elke leeftijd heeft zijn charmes. Ik heb gelukkig nog veel mooie foto’s en fantastische herinneringen aan al mijn reizen. Die koester ik.
Zou u stiekem niet graag uw rugzak nemen en weer vertrekken?
Ik geef toe: ik zag vanochtend een koppel toeristen – vijftigers, denk ik – fietsen. En het begon te kriebelen.
Stel dat uw leven een andere wending had genomen – u had koning Filip niet ontmoet en u was geen koningin geworden. Zou u dan hulpverlener in de Derde Wereld zijn geworden?
Moeilijke vraag. Ik zou zeker in de sociale sector werken. Vergeet niet dat ik logopediste ben geweest, en dus al bezig ben geweest met kinderen en zieken. En ik heb gestudeerd voor psychologe.
Neemt u een cadeau mee uit Laos voor uw kinderen?
Een bamboestok met rijst. Zo proeven ze wat het is om alleen rijst te kunnen eten en kan ik mijn boodschap duidelijk maken: dat ondervoeding een probleem is.
KONINGIN MATHILDE “Op mijn achttiende heb ik als vrijwilliger gewerkt in de sloppenwijken van Caïro. Ik denk dat ik mijn ouders toen slapeloze nachten heb bezorgd.”