Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Personeel: “Dringend veel geld nodig om privatisering en Sabenascenario te vermijden”
Personeel van De Lijn doet zijn job graag, maar is pessimistisch over de toekomst
Bij het personeel van De Lijn wordt met lede ogen gekeken naar wat er allemaal gebeurt met hun openbaarvervoermaatschappij. “Wordt De Lijn een Sabena II?”, vraagt een personeelslid zich af.
Eén ding staat als een paal boven water. Trambestuurders, buschauffeurs, controleurs en techniekers voelen zich nauw verbonden met hun bedrijf. Ondanks alle proble- men doen ze hun job graag. Alleen hebben ze de indruk dat hun liefde voor De Lijn onvoldoende of niet wordt beantwoord door hun eigen directie of de politiek. De gevolgen laten zich steeds meer voelen.
“Ik doe mijn job graag”, zegt een bestuurder van een oude PCCtram. “Ze zijn dan wel oud, maar je hebt nog echt contact met de reizigers. Alleen wordt het steeds moeilijker om te werken. De rijtijden worden steeds strakker. De directie wil het maximum uit elke chauffeur halen, maar dat is allang bereikt. Elke minuut die we horen te rijden, doen we ook. Op een shift van 5,5 uur heb ik ongeveer 5 minuten rust.”
“Ik heb recent mijn tram twee keer vervroegd moeten terugdraaien om verloren tijd in het verkeer weer in te halen. Ik voel mij daar slecht bij, want ik moet dan veel reizigers in de kou laten staan. Ik heb ook nooit anders geweten dan dat de oude PCC-trams uitvallen als het te warm of te koud is.”
Ongevallen
En ook hier duikt het verhaal op van de talrijke bussen en trams die defect in de stelplaats staan omdat er geen wisselstukken zijn. “En weet je waar ik mij dan aan erger? Dat ze de schuld in de schoenen van de chauffeurs schuiven. We zouden niet voorzichtig genoeg rijden”, zegt de trambestuurder.
Toch vallen de ongevallencijfers nog best mee, volgens een controleur. “De rijtijden zijn niet aangepast aan de daadwerkelijke verkeersdrukte in Antwerpen”, zegt de
In deel 4 van ons dossier De Lijn ontspoort laten we het personeel van de openbaarvervoermaatschappij aan het woord. Een verhaal van chronisch personeelstekort, wurgende verkeersdrukte en de sluimerende angst voor privatisering.
Morgen deel 5 (slot): Reizigersleed
controleur. “Chauffeurs rijden zonder een moment rust. Ik heb al eens een bestuurder verplicht om even te gaan plassen. De man zat al vier uur achter het stuur. Ik heb toen even op zijn bus gelet tot hij terug was. Zoiets is niet alleen ongezond, maar ook gevaarlijk. Als je dan de ongevallencijfers ziet, durf ik echt wel zeggen dat we zeer goede chauffeurs hebben bij De Lijn.”
“De files groeien, maar de budget- ten voor De Lijn drogen op”, zegt een chauffeur. “De overheid zou eigenlijk juist het omgekeerde moeten doen en investeren. De besparingen worden steeds voelbaarder en we verliezen reizigers. Ik neem het hen ook niet kwalijk. Als je niet weet of je bus of tram wel komt, stap je toch terug in de wagen?”
Gebrekkige communicatie
En bij steeds meer personeelsle- den duikt het spook van de privatisering op. Zij zien geen andere verklaringen voor de houding van de overheid tegenover De Lijn.
“Openbaar vervoer wordt gedoogd”, zegt een chauffeur. “Al van in het begin wijzen we op de problemen aan de Sint-Bernardsesteenweg en de Mechelsesteenweg rond de doorstroming, maar ze doen er niets aan. Er is een grote desinteresse van de overheid in het