STANDPUNT We staan op een kruispunt

W e staan met z’n allen voor immense uitdagingen. Het bestel waarmee we in WestEuropa sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog hebben geleefd, kraakt in al zijn voegen. Al onze instellingen staan ter discussie, zowel nationaal als internationaal. In de VS deed Donald Trump gisteren in zijn toespraak voor het Congres gelukkig voor het eerst enige moeite om op te roepen tot eenheid. In Europa staan we voor heel belangrijke verkiezingen in Nederland, Frankrijk, Duitsland en ook in ons eigen land, die bepalend kunnen zijn voor de weg die we de komende tien jaar gaan bewandelen.

In België gaan we voor de zoveelste keer botsen op de discussie in welke mate we onze federale krachten nog willen ondersteunen. Defensie kan niet meer voldoen aan de internationale eisen, en onze federale politie kreunt onder de toename van het aantal opdrachten. De vraag om steeds méér te doen strookt niet met de intentie van onze centrumrechtse regeringen om alle overheidsinstanties te ontvetten. Dat zal de komende jaren steeds vaker leiden tot sociale conflicten. In de aanloop naar de verkiezingen van 2018 en 2019 zullen de partijen ons duidelijk moeten maken waar ze precies naartoe willen, want op dit moment is dat echt niet helder.

Volgens sommige politiebonden sturen bepaalde politieke krachten aan op het einde van de federale politie. Dat lijkt ons niet realistisch, want er is vooralsnog geen spoor van een bruikbaar alternatief. Wel zichtbaar is een voortdurende zoektocht van de huidige machthebbers om taken van ordehandhaving te privatiseren. Kunnen we stelselmatig procenten op de personeelskosten, de werkingskosten en de investeringen van onze federale diensten overhevelen naar de privé? Dat is een fundamentele ideologische discussie. Wij zijn nog niet mee in het idee van die privatisering. Volgens ons is veiligheid, net als bijvoorbeeld onderwijs en zorg voor ouderen en zieken, een kerntaak van de overheid. Andere landen die het proces van de privatisering op die vlakken hebben ingezet, betalen daar nu een dure prijs voor. In Nederland bijvoorbeeld is de zorgsector in enkele jaren een puinhoop geworden. Daar moeten wij van leren.

Maar goed, zo ver is het bij ons gelukkig nog niet. Onderwijs en zorg zijn inmiddels domeinen waarop Vlaanderen autonoom kan beslissen, en dat is tot nu toe een goede zaak gebleken. Moeten we met de politie en de justitie ook die weg op? Na de ervaringen uit het verleden kan je daar niet zomaar nee op zeggen. Maar waar blijven de kosten-batenanalyses die ons kunnen overtuigen?