Parijs Nice

512 MAART

De eeuwige vechtjas in Philippe Gilbert (34) is herboren bij Quick.Step Floors. De krachtpatserij van de voorbije twee dagen leverde hem dan wel geen zege op, het humeur van de Ardennees blijft top, ook na zijn mislukte coup de force in de ijzig koude regen gisteren. “Een vreselijke dag? Komaan zeg, ik herinner me wel meer zulke veldslagen.”

De Belgische kampioen liet na de etappe netjes de onder een winterjas weggedoken Julian Alaphilippe klappertandend zijn uitleg doen. “Mijn lijf is bevroren.”

Pas daarna kwam Gilbert aan de beurt. Met een smile van het ene tot het andere oor. Na een nieuwe dag in de aanval boog de taaie Ardennees pas op zeven kilometer van de finish het hoofd. Helemaal alleen. Tegen de striemende, bijna ijsgekoelde regen en wind in. Hij keek achterom en zag dat zijn eerste profploeg, FDJ, op komst was om de gele trui van Arnaud Démare veilig aan wal te brengen. Hij schudde het hoofd, maar achteraf begreep hij het wel. “Zo zit deze sport toch ineen? Logisch, de gele trui van Démare lag in de balans.”

Met blote vingers

Gisteren bleek nog maar eens: Gilbert is een taaie. Terwijl de rest met stevige winterhandschoenen rondreed en toch klaagde over ijzig koude ledematen, deed de gewezen wereldkampioen het met gewone koershandschoentjes én blote vingers. “Zegt Julian écht dat dit misschien de vreselijkste dag in zijn profcarrière was? Ach, ik snap dat wel. Hij is nog jong, maar ik herinner me wel meer zulke veldslagen. Zoals bijvoorbeeld een Ronde van Lombardije die ik won.”

Nadat de Belgische kampioen zondagavond het weerbericht had gezien, voorspelde hij zijn naaste omgeving dat het in rit twee opnieuw een kletterende veldslag zou worden. “Het was een gevaarlijke etappe waarin je de hele dag voorin moest koersen. Zelf liet ik me ook even verrassen. Ik zat in de tweede waaier. Het was een ongelofelijk brutale inspanning, simpelweg bijna kraken om de laatste tien meter te overbruggen.”

Hoewel het al zijn elfde Koers naar de Zon is, was het nooit een goed huwelijk, Gilbert en Parijs-Nice. Op een tweede plaats na, als wereldkampioen vier jaar geleden in Nice, reed hij amper voor de prijzen. Maar gisteren stak hij meer dan één hand uit naar de gele leiderstrui.

“Ik sprong weg uit het groepje met Gallopin, Wynants, Byström en Siskevicius. Ik had verwacht dat ik in de lokale omloop in Amilly meer zijwind zou krijgen, maar het was de laatste tien kilometer keihard wind tegen. Ik moest me ongelofelijk pijn doen om veertig kilometer per uur te halen. Het was koud, maar niet te koud. Wat wel waar is: in zo’n weer kom je amper toe aan eten en drinken. Het belangrijkste is dat je de avond en de ochtend erna correct eet en recupereert.

Zelfs al zijn er een aantal kandidaten die al veel tijd verloren hebben, het blijft een heel geanimeerde ParijsNice. En ik ben heel blij dat ik hier zo kan koersen. Dit is de reden waarom ik naar Quick.Step Floors wilde komen. Het collectief telt hier, en dat collectief vecht altijd en overal voor