Boze burgers in Nederland aan de beurt

Geert Wilders is weer onder de levenden. Een tijdje was hij uit de schijnwerpers verdwenen, maar gisteren voerde hij gewoon weer campagne in een wijk in Breda. Het was als het startschot van de ultieme campagne naar de Nederlandse verkiezingen toe volgende woensdag. Die dag kan Wilders met zijn PVV (Partij voor de Vrijheid) geschiedenis schrijven door als eerste extremistische partij de grootste van het land te worden.

Nochtans heeft hij aan de kiezer geen noemenswaardig programma gepresenteerd, op wat krachtlijnen op een A4’tje na. De flyers die zijn aanhang in Breda verdeelde, vertellen zijn hele verhaal, onder de titel ‘ Nederland weer van ons’. Met kreten zoals: “Trots op onze identiteit. Islam hoort niet bij Nederland. Geen asielzoekers. Geen immigranten uit islamitische landen. Nederland uit de EU. Syriëgangers nooit meer terug. Keiharde aanpak straatterreur. Geen geld meer naar Brussel, Afrika en linkse subsidies….”

Een sociaal luik heeft hij ook wel: “Bezuinigingen ouderenzorg en thuiszorg terugdraaien. Respect voor ouderen. Pensioenen indexeren…”

Als Wilders het voor het zeggen had, zou Nederland dus de Europese Unie verlaten, niet één vluchteling meer helpen en alle moskeeën sluiten. Dat is behoorlijk radicaal. Toch loop je in Nederland heel makkelijk mensen tegen het lijf die zeggen dat ze voor hem zullen stemmen, dat overwegen te doen, of die tenminste toch een aantal punten van zijn als programma gepresenteerd verlanglijstje goed vinden. De laatste peilingen geven Wilders een lichte achterstand op de liberale VVD, maar er zijn nog zoveel onbesliste kiezers dat daar niet veel zinnigs uit te concluderen valt. Duidelijk is dat na de VS en Groot-Brittannië Nederland de volgende in de rij is waar verbolgen burgers de gevestigde orde door mekaar kunnen schudden. Al lijkt de kans onbestaande dat Wilders echt macht in handen gaat krijgen, nu hij in een Nederlandse versie van ons cordon sanitaire zit.

Het belet niet dat hij zwaar weegt op het politieke leven. En toen ik woensdag vlak bij Breda een winkelend Vlaams stel tegen het lijf liep en hen vroeg of zij voor Wilders zouden kunnen stemmen, antwoordde zij: “Toch maar niet”, maar hij, ontwijkend: “Het is overal aan het veranderen…”

De man bedoelde het zo niet, maar het kan tellen als waarschuwing aan onze politici. In de aanloop naar de komende verkiezingsjaren zal het erop aankomen geen politieke spelletjes te spelen, duidelijke taal te spreken en resultaten te halen. Verkiezingen vandaag gaan niet meer over wat meer of minder zetels voor de ene of de andere partij, maar over de fundamenten van de samenleving.