Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Natuurlijk zit er ook veel van vader in mijn foto’s”
Zoon van overleden fotograaf Marc Lagrange laat dierenogen spreken in nieuwe expo
Het is intussen meer dan een jaar geleden dat de vermaarde Antwerpse fotograaf Marc Lagrange ongelukkig het leven liet tijdens een vakantie op Tenerife. Zijn zoon Vincent (28) waakt niet alleen over diens rijke beeldencollectie, maar treedt ook zelf meer en meer op de voorgrond als kunstfotograaf. Terwijl zijn vader bekend werd door te focussen op naakte modellen, brengt Vincent levende dieren voor zijn lens in een haast surrealistische setting. “Ik heb veel geleerd van vader”, zegt Vincent aan de vooravond van een popuptentoonstelling in ’sGravenwezel.
Vincent groeide op bij zijn moeder Karin Bouchier in Schoten, maar werkte na zijn opleiding fotografie jaren intensief samen met zijn vader in zijn studio in de Moonsstraat op het Antwerpse Zuid, de wijk waar Vincent intussen ook zelf woont. Zijn gezellige etage van een herenhuis hangt vol eigen werk, maar bevat ook veel tastbare herinneringen aan de hem zo pijnlijk ontnomen vaderfiguur.
“Die bar stond vroeger in de studio van vader”, wijst Vincent naar een fraai meubelstuk in art-decostijl. Ze heeft, zonder flessen weliswaar, gediend als ‘altaar’ tijdens de afscheidsplechtigheid in de Bourlaschouwburg. Op deze foto zie je ons, samen met mijn broer Frederik, in een vliegtuigje zitten tijdens onze prachtige reis door Afrika. De mooie sobere rouwkaart, met papa’s credo I always see, even
with my eyes closed heeft, voorzien van een brandend kaarsje, een ereplaats op de schouw. Hij is hier nog heel aanwezig.”
Ook Marc Langranges handgeschreven compliment aan het adres van zijn zoon, nadat Vincent een boek van hem mooi had afgewerkt, wordt gekoesterd. “Ik heb veel verworven van papa”, zegt Vincent, die samen met zijn twee broers wel waakt over het werk en de auteursrechten van hun vader. “Het is fijn om met mijn twee broers te waken over de nalatenschap van papa. Samenwerken aan zijn beelden in de fotostudio was zo’n dankbaar leerproces. Ik ga m’n eigen weg, maar in de manier waarop ik met zacht licht werk en de filmische sfeer waarin mijn dierenfoto’s ba- den, herken je de stijl van mijn vader.”
Dieren, het woord is eruit. Lagrange junior legt zich toe op bijzondere dierenportretten. Een honderdtal beestjes heeft hij intussen gefotografeerd en de reeks is nog niet ten einde. “Met dit Human Animal Project wil ik de menselijke trekken van dieren tonen en mensen zich klein laten voelen”, vertelt Vincent. “Het is allemaal begonnen met Dwiezel, de kater die ik en mijn broer Frederik van papa kregen toen ik tien jaar oud was. Hij liep altijd rond in de studio. Ik was erg aan hem gehecht, maar na verloop van tijd werd Dwiezel blind en nog wat later is hij overleden. Omdat ik zijn dood voelde naderen, ben ik hem intensief gaan fotograferen in de meest uiteenlopende poses. Omdat ik zo afzag van Dwiezels dood, heeft papa een hyperrealistisch schilderij van hem laten maken door de Schotense kunstenares Christiane Vleugels. Ook dat hangt hier aan de muur als eerbetoon.”
Rosbief
De katten van kunstverzamelaar Boris Vervoordt, Charlie, het hondje van een vriendin, Mazzel, de Spaanse straathond van een muzikant, Mojo de dwergpapegaai: zowat alle huisdieren uit de vriendenkring passeerden de voorbije jaren bij Vincent. “Ik fotografeer inderdaad niet zomaar op straat of in de natuur, maar haal de dieren even uit hun habitat. Hoewel ik veel respect heb voor de collega’s in die niche, ben ik geen natuurfotograaf. Mij is het te doen om de gevoelens van die dieren, die ik beter uit de verf wil laten komen. Dat kan door objecten toe te voegen, de lichtinval te sturen en ze in een sober, wat somber decor te zetten.”
De dieren van Vincent Lagrange kijken meestal statig, recht in de lens, zoals bij een geschilderd portret van een kasteelheer vroeger. “Ik hou van dieren en forceer ze dus nooit. Ik heb nog nooit een ‘ model’ vastgebonden of iets tegen zijn zin laten doen. Het vergt veel geduld en soms wat ‘truken van de foor’ om ze de houding te laten aannemen die ik in gedachten heb. Ik geef niet al mijn geheimen prijs, maar heb intussen ondervonden dat een stuk rosbief heel goed werkt.”
Met zijn bijzondere staatsieportretten van dieren wekte Vincent Lagrange intussen interesse van galeriehouders en liefhebbers in de hele wereld. “Ik heb fans van Knokke, waar mijn galerij Absolute Art gevestigd is, over Peru tot in Irak”, zegt de jonge kunstfotoraaf vast. “Het dierenverhaal is nog niet ten einde. Ik droom bijvoorbeeld van een bruine kroeg vol dieren. En ik wil ook nog een onderwaterstudio bouwen om vissen en andere zeebewoners te laten poseren. Naar Afrika wil ik ook ooit terug om het leven in de wildparken in beeld te brengen, al zal poseren in een studio er daar niet bij zijn. Hier wil ik absoluut ook nog een albinopauw voor de lens. Ik wil die open staart van de fiere vogel als fijne, breekbare witte kant in beeld te brengen. Wie zo’n pauw weet zitten, mag het me laten weten.”