Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Groene oase aan het MAS
Restaurant Roest serveert klassieke gerechten met een moderne twist
Na een valse start is Roest op weg om een vaste waarde te worden op het Eilandje: zicht op de dokken en het MAS en binnenin een oase door de opmerkelijke plantenschikking. Trouwens, zopas is de zaak ook bejubeld door de New York Post.
Restaurant Roest op de Sint-Aldegondiskaai aan de rand van het Bonapartedok, is een van de zaken die wordt gerund door gewezen sportjournalist Robin Janssens en voormalig Nederlands profvoetballer Björn Meeuwsse. De twee leerden elkaar kennen op een steenworp van Roest, in ontbijt- en lunchzaak Sil’eau, toen nog van Björn. “Ik zoek graag het rumoer op om te werken. Ik bereidde daar, opgesloten in mijn cocon, mijn tv-werk voor. Als oudvoetballer was Björn geïnteresseerd en we raakten aan de praat.” De twee bedachten samen het concept van De Burgerij, waarvan er nu drie in Vlaanderen zijn (Schoten, Eilandje en Leopold, red.) en bijna drie in Nederland (Amsterdam, Rotterdam en straks Eindhoven, red.). “We hadden altijd gezegd dat we De Burgerij in eigen stad niet wilden kannibaliseren, tenzij Zorro (op de Leopoldplaats, red.) zou vrijkomen. Dat gebeurde en niet veel later kregen we ook dit pand op de Sint-Aldegondiskaai aangeboden. En dat konden we niet laten liggen”, weet Janssens. “Want we waren absoluut overtuigd van de aantrekkingskracht van de locatie. Dan was het dus zoeken naar de juiste invulling. Nóg een Burgerij was uitgesloten, dus zouden we er Roast beginnen, een zaak met topproducten en de beste leveranciers. We mikten op een hoger segment en gingen voor de combinatie van topvlees en kreeft. We startten op 1 juli 2015, maar het trok niet. We maakten de fout om niet kort op de bal te spelen. En we leerden dat een toplo- catie alleen niet voldoende is. Na wat twijfel besloten we het roer om te gooien. In februari sloot Roast. In april vorig jaar hebben we Roest geopend.”
Groen
Het interieur, een mooi samenspel van de houten balken in het plafond, verweerde bakstenen muren en een glazen vloer, werd nog uitgediept. “De plantenmuur achterin was er al. Maar we hingen oude ladders aan het plafond om nog meer groen aan op te hangen. Door de glazen vloer zie je de gewelfde kelders en ruien eronder. Onder het glas hebben we nautische voorwerpen gezet zoals een diepzeeduiker. De objecten moeten mensen helpen om zich veiliger te voelen op die glazen vloer. Sommige ouderen en kleine kinderen hebben moeite met dat glas onder de voeten”, legt Janssens uit. “Na ons eerste avontuur hebben we er over gewaakt om niet weer in een niche te belanden. We hebben dus klassiekers als spaghetti, garnaalkroketten en steak-friet. Maar intussen bewijzen onze gerechten zoals Zeebaars met Thaise rode curry, de Gegrilde Kip Piri Piri met zoete aardappel en onze Benedict (zie kader, red.) dat het anders kan en dat de klant dat aanvaardt.” Trouwens, Janssens zelf moest ook iets aanvaarden. “Ik ben van tv vertrokken omdat mijn contract niet werd verlengd. Dat was best pijnlijk en ik heb het er anderhalf jaar moeilijk mee gehad. Maar juist op dat moment kon de zaak, waar ik tot dan anderhalve dag per week werkte, me meer gebruiken. Want we evolueerden van restaurantje spelen naar iets professioneler. Vorige zomer kreeg ik nog een tv-aanbod. Hoewel ik geflatteerd was, heb ik het naast me neergelegd. Tv wás mijn passie.” JOHAN VAN BAELEN