Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Een heel apart gevoel vanbinnen
Het blazoen van het levenslied oppoetsen. Dat was de veelbelovende missie van Jelle Cleymans, Jonas Van Geel, Gert Verhulst en Maggie MacNeal. In Pappie Loop Toch Niet zo Snel doen ze het ook écht, al balanceert de voorstelling op een dunne grens tussen doorleefd muziektheater en muzikaal cabaret.
Alle vier zijn ze - elk op hun eigen manier - gepokt en gemazeld in de wereld van het brede entertainment. Zij aan zij op een podium zorgt dat voor een zeldzame chemie, al speelt het viertal die troefkaart pas uit in het laatste nummer voor de pauze. Het publiek heeft dan al kennis kunnen maken met Jelles hartbrekende interpretatie van Plastic Rozen verwelken niet, een nummer van Guido Belcanto. Ook John Terra’s Is er een ander? klinkt doorleefd, zelfs nadat Van Geel heeft toegegeven dat hij het lied in extreme omstandigheden leerde appreciëren. “Om 1u ’s nachts in café Den Engel, met een flink stuk in mijn kloten.”
Op zoek naar een zangeres die blond is én makkelijk in de omgang, kwam Cleymans uit bij Maggie MacNeal, bekend van het iconische duo Mouth & MacNeal. Met Laat me Alleen en Terug naar de Kust moet ze lang niet onderdoen voor haar mannelijke chaperonnes. Good old Maggie schittert ook tijdens De Fles (met Van Geel) en Rocky (met Verhulst).
Wie levensliederen verwart met schlagers, slaat de bal mis. Smartlappen prediken de dramatiek van het leven, terwijl schlagers daar hoempapa’end aan voorbij gaan. Cleymans en co vermijden elke vorm van kunstmatige vrolijkheid, al kruiden ze de setlist met de nodige humor. “In mijn liedjes gaan vier mensen dood”, waarschuwt Gert voor hij El Bandido aanheft. Tijdens Hey Monique dolt hij zo lang met copain Van Geel dat het duet zijn oorspronkelijke melancholie kwijtraakt, wat hij na de pauze wel weer goedmaakt met Zeven Anjers, Zeven Rozen.
Pappie Loop Toch Niet zo Snel herdefinieert het smartlapgenre, maar geeft wel waar MacNeal het over heeft in de enige schlager van de avond: een heel apart gevoel vanbinnen.