NVA en CD&V leren het niet af

De twee meest prominente vrouwen van de N-VA staan in de vuurlijn. Gisteren werd staatssecretaris Zuhal Demir in niet mis te verstane bewoordingen op de vingers getikt door premier Charles Michel naar aanleiding van uitspraken die ze had gedaan in De Zondag. En vandaag moet Vlaams viceminister-president Liesbeth Homans zich in het parlement verantwoorden omdat ze de erkenning van de Turkse Fatih-moskee in Beringen wil intrekken.

Demir zegt dat CD&V zich steeds meer profileert als de nieuwe moslimpartij. Volgens Michel is dat “deloyaal en onaanvaardbaar in een coalitie”. Dat wekt enige verbazing, want in deze federale coalitie gooien de partners al sinds het begin met modder naar elkaar. De term ‘kibbelkabinet’ is niet voor niets gemeengoed geworden. Heel vaak hebben we in die grote en kleine conflicten de premier niet gehoord. Misschien is hij van plan om zijn ministers vanaf nu consequent tot de orde te roepen. In dat geval kunnen we hem volgen. Want politieke uitspraken zoals die van Demir zijn het prerogatief van partijvoorzitters en niet van ministers en staatssecretarissen, die worden verondersteld om collegiaal te besturen.

Wat Homans betreft: niet voor het eerst is zij aangeschoten wild in het parlement. In het geval van de Fatihmoskee wilde ze zich beroepen op een rapport van de dienst Staatsveiligheid, maar die nam in een zeldzame persmededeling afstand van de conclusies die Homans uit zijn rapport had getrokken.

Inmiddels is het rapport uitgelekt. En dat bevat toch echt wel passages die Homans argumenten geven. Zo staat er letterlijk te lezen dat Diyanet, het netwerk van moskeeën waartoe ook die van Beringen behoort, het verlengstuk is van de AKP-partij van president Erdogan in België en dat het de Turkse gemeenschap probeert te beïnvloeden met politieke propaganda. Verdient zo’n organisatie subsidie van onze overheid? Ik denk het niet.

Is het toeval dat de incidenten rond Homans en Demir allebei te maken hebben met de moslimgemeenschap? Volgens CD&V-voorzitter Wouter Beke niet. Hij denkt dat er een bewuste strategie van de N-VA achter zit om te polariseren. Lees: om de partij te beschermen op haar rechterflank tegen aanvallen van het Vlaams Belang.

Of Beke gelijk heeft, valt moeilijk te controleren. Maar we betwijfelen het. Liesbeth Homans zegt dat ze het niet op haar geweten wil hebben dat er terreurdaden worden gepleegd met een voedingsbodem in moskeeën die zij heeft erkend en gesubsidieerd. Daar kunnen we inkomen. En Zuhal Demir ergert zich als Turks-Koerdische Belg al langer aan het feit dat bepaalde CD&V-politici openlijk steun verlenen aan het regime van Erdogan en weigeren om de Armeense genocide te erkennen.

Daar komt nog bij dat Homans en Demir niet bekendstaan als onafscheidelijke vriendinnen. De “strategie” van Beke zou dus wel eens gewoon toeval kunnen zijn.