Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Van de hel van Oudenaarde naar de hemel van Roubaix
“Ik kwam de Vélodrome opgereden met Stybar en Langeveld en zei tegen mezelf: deze ParijsRoubaix is van mij. Vroeger had ik nog gezegd: ik probeer deze koers te winnen. Ik heb nu gewoon een andere ingesteldheid.” Volgens olympisch kampioen Greg Van Avermaet is dat hét verschil tussen Greg de Eeuwige Tweede en Greg de Killer.
“Ik deed alles juist. Ik had er een goed oog toen we de piste kwamen opgestoven. Na zo’n zware koers ben ik nu eenmaal een van de sterkste en snelste mannen. Het zat allemaal goed, al had ik de laatste vijftien kilometer locomotief moeten spelen voor de vlucht.”
Door dat tactisch steekspel en getalm op de piste kwamen ineens Stuyven en Moscon bij jullie aansluiten. Was er dan geen moment van vertwijfeling?
“Dat had ik niet verwacht. Ik moest onmiddellijk wat van strategie veranderen, maar uiteindelijk deed ik alles perfect en had ik nog de power om de even losgeslagen Stybar te verslaan. Dit is een heel emotionele dag, al blijft de olympische titel van Rio voor altijd mijn grootste overwinning. Maar nu kunnen jullie niet meer zeggen: En Greg, wanneer komt eindelijk dat eerste grote voorjaarsmonument?”
Vorige week zondag was er de pruillip in Oudenaarde. Nu koesterde je teder je eerste kassei. Was de Ronde voor jou de hel en ParijsRoubaix iets als de hemel?
“Na de Ronde was ik met mijn tweede plaats dodelijk ontgoocheld. Ik was vorige week gestart met het idee dat ik zou winnen. Dat was hét doel van het voorjaar. Als de dingen dan niet lopen zoals gepland en je voelt dat je de benen hebt om te winnen, dan móét je down zijn. Maar maandag keek ik er al anders tegenaan: het was tot nog toe een fantastisch seizoen met de zege in de Omloop Het Nieuwsblad, de E3 Harelbeke en Gent-Wevelgem. Zo zit sport nu eenmaal in elkaar: soms win je, soms verlies je. Ik was wel gemotiveerd om er vandaag weer hard tegenaan te gaan. Ik probeerde zo ver mogelijk mee te gaan. En zie, ik ga met die kassei van 12 kilogram naar huis. En volgend jaar probeer ik gewoon opnieuw de Ronde te winnen.”
Hoe leg je je metamorfose sinds die Tourrit van 2015 in Rodez uit? Van eeuwige tweede naar serial killer?
“Winnen helpt. Dan krijg je meer vertrouwen. Dan gelooft de ploeg meer in je. Dan gaat het gemakkelijker. Het is als een sneeuwbaleffect. Vroeger had ik mezelf, als ik de piste kwam opgereden, wijsgemaakt:
probeer een leuke uitslag te rijden. Ik Maar op een dag heb je echt die zege van de bevrijding nodig. Nu rijd ik naar de Vélodrôme en zeg ik tegen mezelf: Ik win hier. Basta. Het is een iets andere benadering, maar in de resultaten maakt het een groot verschil.”
Je won de allersnelste Parijs
Roubaix uit de geschiedenis.
“Het ging heel hard. Er was niets eens tijd voor een plaspauze. De vroege vlucht ging zelfs niet door. Hoe snel we reden, weet ik niet. Ik verloor mijn fietscomputer. Of het nu de snelste ooit of de traagste is, dat interesseert me niet. Alleen winnen telt. Maar het is toch straf als je ziet dat ik toch ook mijn deel van de pech heb gehad.”
Wist je dat Tom Boonen versnelde op het moment dat je door tegenslag achter het peloton bengelde?
“Net voor het Bos van Wallers moest ik van fiets veranderen. Het was het slechtst denkbare moment. Iemand reed tegen mijn versnellingsapparaat aan, ik probeerde de derailleur te resetten, maar dat ding sloeg in mijn achterwiel. Waar ik voorin moest zitten, reed ik een halve minuut achter de favorieten aan. Helemaal in mijn eentje reed ik door het gevreesde Bos. Gelukkig liet Jempy Drucker zich nadien uitzakken om samen de kloof te dichten. Het was nog ver. Ik bleef geloven dat het niet over was. Ik kreeg wat tijd om te recupereren. Ook al omdat Daniel Oss voor mij de wedstrijd opende. Daarenboven zette hij me netjes af op Carrefour de l’Arbre, waar ik op de gevreesde strook vertrok met Stybar en Langeveld. Meestal is het voor een helper moeilijk om diep in de finale de kopman te helpen, maar vandaag was dat wel het geval. De ploeg was fantastisch. Drie jongens hadden me ook al opgewacht toen ik, nog voor het probleem met mijn fiets, in de graskant was beland.”
Vrees je niet dat iedereen na het afscheid van Boonen aldoor naar jou zal kijken?
“Ik ben niet alleen, we hebben nog enkele goede Belgen. Maar ik ben heel blij dat ik eindelijk op deze plaats in de hiërarchie ben aanbeland. Het heeft elf jaar geduurd vooraleer ik als winnaar van een voorjaarsmonument kon spreken. Ik heb altijd geloofd dat ik dat kon.”
Hoe speciaal is het om op de allerlaatste ParijsRoubaix en koersdag van Boonen eindelijk je eerste supergrote vis te pakken?
“Enorm emotioneel. Zaterdagavond nog keek ik naar de pagina van Tom op Wikipedia. Wat een indrukwekkend palmares. Alleen hier al won hij vier keer. Ik ben blij dat ik met hem gekoerst heb.”
Kan je zijn niveau bereiken?
“Ik heb nog geen veertig overwinningen. Hij is ergens dik boven de honderd geëindigd. Het lukt me dus nooit om evenveel zeges te behalen. Ik ben een ander type renner. Ik ben meer een klimmer dan een sprinter. De weg is dus nog heel lang.”
Breken nu de jaren Van Aver
maet versus Sagan aan, zoals het tot vorig jaar Boonen versus Cancellara was?
“Ik kijk alleen naar mezelf. Eindelijk ben ik er. Het was een lange, zware weg om hier te raken. En aan de top blijven is nog moeilijker. Ik hoop wel dat het nog een tijdje Sagan versus Van Avermaet mag zijn. De koers leeft van dat soort duels. Peter is een sterke beer die jonger is, moeilijk te verslaan, maar ik hou wel van zijn manier van koersen.”
Tot slot, is Gulzige Greg na dit
voorjaar nu verzadigd?
“Neen hoor. Ik vierde deze overwinning met enkele biertjes en vanaf maandag (vandaag, red.) staat de focus op de Amstel Gold Race. Ook al een klassieker die ik heel graag rijd. Ik heb ook het gevoel dat ik daar iets kan gaan doen. Ik wil ooit ook eens een gooi doen naar de zege in Luik-Bastenaken-Luik, waar ik zes jaar geleden zevende werd. Maar first things first: ik wil nu echt zo snel mogelijk de Ronde van Vlaanderen winnen.”