Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ja, er is paniek geweest”
Op 110 kilometer van de piste van Roubaix leek het allemaal voorbij. Plots zagen we Greg Van Avermaet, net voor het bos van Wallers, aan de kant staan. Maar deze Van Avermaet laat zich niet meer afremmen. Ook niet door pech of een val. Reconstructie van e
Onrust bij BMC. Tot dan is de wedstrijd quasi perfect verlopen voor hun kopman. Vooraan rijden Wallays, Vandenbergh en Delage – een vroege vlucht waar BMC zich niet in gemengd heeft. Maar plots gebaart Greg Van Avermaet naar zijn fiets. Problemen. “Iets met mijn stuur”, geeft hij door. Op tv kan je zien hoe hij zelf met een tangetje aan het sleutelen gaat. In de ploegauto hebben ze er geen goed oog in. “Het stuur van Greg stond los”, zegt ploegleider Piva. “Hij had zelf een sleutel gevraagd om het ding weer vast te zetten. Maar dat was voor mij geen oplossing. Alleen: toen wij voorstelden om van fiets te veranderen, was het direct van ‘nee-nee-nee.’ Greg wilde niet.”
Extra probleem: door het gesleutel moet Greg zich tot achteraan de groep laten uitzakken. Gelukkig zijn zijn ploegmaats Elmiger, Ventoso en Scotson nog in de buurt. Niettemin, als de weg plots versmalt, kunnen ze maar net een valpartij ontwijken. BMC haalt nog maar eens opgelucht adem.
Wat ploegleider Piva vreesde, komt uit. Het probleem aan het stuur raakt maar niet opgelost en een fietswissel is onvermijdelijk. Groot probleem: het peloton bevindt zich dan al op de kasseien van Haveluy, de directe en bijzonder heikele aanloop naar het bos van Wallers. Plots staat Van Avermaet te vloeken aan de kant van de weg. Door de fietswissel verliest hij kostbare seconden. In de ploegwagen vrezen ze even het allerergste.
“Ja, er is paniek geweest”, geeft Piva toe. “Zeker toen we hoorden dat Quick.Step aan het aanvallen was. Goed, het was nog meer dan 100 kilometer tot de finish, maar je moet het toch maar toerijden.”
Als Van Avermaet eindelijk de strook in Haveluy achter zich kan laten, is de kloof met de groep-Boonen een dikke 30 seconden. Plus, nog erger: ook het bos van Wallers moet hij op zijn eentje afwerken. Pas na het bos van Wallers wacht zijn ploegmaat Drucker, die zich uit de voorste gelederen heeft laten uitzakken, hem op. Een lange achtervolging kan beginnen.
22 kilometer moet Van Avermaet de ziel uit zijn lijf rijden om weer bij de andere favorieten te geraken. Renner, ploeg en familie beseffen dat hij hier de wedstrijd kan verliezen. Allemaal weten ze wat Sagan en Cancellara een jaar eerder is overkomen. Zonder snelle aansluiting is Roubaix voorbij.
Schoonbroer en ex-renner Rik Verbrugghe volgt de wedstrijd intussen van aan de zijlijn. “Iedereen in de auto zei: Het is
gedaan”, blikt hij terug. “Maar ik wist dat het niet voorbij was. Na Wallers is er altijd een moment dat iedereen vooraan rondkijkt – wie is er mee? wie zit waar? – en dat het even stilvalt.”
Dat gebeurt ook nu. Quick.Step Floors rijdt wel, maar nooit helemaal voluit. Vader Van Avermaet, ook aan de kant van het parcours, haalt opgelucht adem. “Gelukkig was de groep vooraan nog redelijk groot en bleef het tijdsverschil miniem. En inderdaad, het viel even stil. Waardoor Greg het gat op een economische manier heeft kunnen toerijden.”
Misschien wel hét cruciale moment. Met nog 77 kilometer te gaan, we zijn in de buurt van Warlaing, glipt Daniel Oss, ploegmaat van Van Avermaet, mee in een aanval met Stuyven, Bodnar en Sagan. Met Sagan erbij is de situatie aanvankelijk niet ideaal, maar als de wereldkampioen pech heeft en zijn ploegmaat Bodnar op hem moet wachten, blijven alleen Stuyven en Oss over. Van Avermaet zit plots in een zetel. Met een ploegmaat in de aanval kan hij de kat uit de boom kijken. In de volgauto van BMC klaart het humeur nu helemaal op. “Daarom noem ik deze overwinning van BMC bovenal een overwinning van de ploeg”, glundert ploegmanager Ochowicz. “Eerst door de manier waarop zijn ploegmaats Greg weer naar voor hebben geloodst. Maar vooral door Oss. Hij was ongelooflijk sterk en heeft de finale definitief op gang gebracht. Nadien is het tot aan de finish geen seconde meer stilgevallen. En uiteraard was dat voor Greg ideaal.”
Waar de ploeg die motivatie vandaan haalde? “Die tweede plaats van Greg in de Ronde van Vlaanderen heeft er zeker toe bijgedragen”, aldus Ochowicz. “We hadden allemaal het gevoel: als je tweede kan worden in een monument, dan kan je winnen ook. Dat hebben de jongens vandaag bewezen.”
De buurt van Templeuve, feestdorp van Tom Boonen in deze Parijs-Roubaix. Maar net daar maakt Van Avermaet een nieuw, beslissend manoeuvre. In een spervuur van aanvallen – ploegmaat Oss blijft onvermoeibaar beuken – reageert Van Avermaet op een
aanval van Stybar. Renners als Moscon, Stuyven, Langeveld en Roelandts kunnen nog net aansluiten, maar één man is er niet meer bij: Tom Boonen. Die verzeilt in een achtervolgende groep en zit – met ploegmaat Stybar vooraan – ‘gevangen’. Van Avermaet is een belangrijke concurrent kwijt.
Moeder Bernadette ziet dat het de goede kant uitgaat. “Ik heb altijd een goed gevoel gehad over Greg en Roubaix”, zegt ze. “Ik denk dat het vijf jaar geleden was, toen Greg hier zevende of achtste werd, dat mij dat gevoel voor het eerst overviel. Dit wint
hij een keer. En je ziet, het is uitgekomen. Dat is raar: soms moet je er even op wachten, maar mijn gevoel komt dikwijls uit.”
De wedstrijd is nu helemaal losgebarsten, en op de stenen van Carrefour de l’Arbre legt Van Avermaet ze in de definitieve plooi. Als hij nog maar eens doortrekt, kunnen alleen Stybar en Langeveld nog volgen. Het drietal dat uiteindelijk voor de zege zal spurten, is vertrokken. Vader Ronald ziet de zege dichterbij komen.
“Eigenlijk is het onmenselijk wat Greg hier presteert”, klinkt het. “Ik denk dat hij tien keer gestorven is. Maar dat is Greg zijn sterkte. Hij kan enorm afzien. Het is niet zo dat hij met de kilometers verbetert, maar hij verzwakt niet. Zo’n sterke beer.”
Nog even wordt het bloedstollend spannend. Op de piste loeren Stybar, Van Avermaet en Langeveld zozeer naar mekaar dat Moscon en Stuyven zelfs weer kunnen aansluiten. En als Stybar de spurt aantrekt, lijkt hij even een gat te kunnen slaan. Tot Van Avermaet hem glansrijk remonteert. Het eerste monument is binnen. Voor Van Avermaet en voor BMC. Op het centrale plein schreeuwt de familie haar vreugde uit, in de volgauto heerst euforie. “Nog even was ik bang voor Stybar”, aldus schoonbroer Verbrugghe. “Hij had niet meegereden in de aanval en dreigde net wat frisser te zijn.”
Op de piste is vader Ronald intussen toevallig naast Poulidor beland. “Hij kende mij niet. Ik zei dan maar dat ik de vader van Greg was. ‘ Maar dan is jouw zoon de sterkste man in de wedstrijd’, sprak hij meteen. Waarop ik: kan zijn, maar de sterkste wint niet altijd. Dat weet je heel goed.”
Maar ditmaal won de sterkste wel. voor de ogen van grote baas Ochowicz die glunderend toekeek. “Dit is een nieuwe mijlpaal in de carrière van Van Avermaet.”