UITGEKEKEN

De Leugendetector, een van de nieuwigheden op Vier, is een programma waarbij koppels tegenover elkaar gaan zitten om ‘het eerlijkste gesprek van hun leven’ te voeren. Een vorm van exhibitionisme die fel wordt aangemoedigd door de eeuwige roem die televisie met zich meebrengt. De Leugendetector wordt geleid door het type Nederlander waarvan je aanvankelijk denkt “aha, weer zo’n handelaar in gebakken lucht”. Gerard van den Berg draagt de titel ‘leugenexpert’, ik weet niet of die academisch erkend wordt. Hij heeft de micro-expressies in het aangezicht van alle deelnemers bestudeerd en hen vooraf onderworpen aan proeven zoals de Layered Voice Analysis, “door de politie gebruikt, dat is serious business”. Van den Berg opende enkele wijd openstaande deuren: “Alleen als je de waarheid kent, kun je de juiste beslissingen nemen” en “de leugen maakt hier geen kans!” Krijg je daarvoor een leerstoel aan de leugenuniversiteit? De ervaring leert ons toch dat rasleugenaars áltijd met hun leugens wegkomen. Vooral zij die ergens de scepter zwaaien, kunnen liegen dat ze zwart zien, gedekt door hun maatschappelijke positie. Heb ik zelf enkele keren mogen meemaken: aan tafel zitten met mensen die je stellig beloven dat een zaak geregeld zal worden en achteraf staalhard ontkennen dat ze die beloftes gemaakt hebben, face to face. Zoiets verbrijzelt niet alleen je vertrouwen in de goedheid van de mens, het slaat de grond onder je voeten weg en veroorzaakt braakneigingen. Gelukkig bleek Gerard van den Berg bescheidener dan zijn ronkende titel en doken uiterst amusante koppels op. Jolien en Joey bijvoorbeeld, een jong West-Vlaams span met een knipperlichtrelatie. Joey had het voortdurend om de stomste redenen uitgemaakt. “Eén keer omdat ik een witte slip aanhad en je zag die door mijn broek, allez how”, klaagde Jolien. Het was al wel twintig keer aan en uit geweest. En ondertussen hadden ze “elkaars maten en lieven binnengedraaid”. Joey had zes vriendinnetjes tussen de lakens gekregen. “Jolien verdiende dat eigenlijk niet, die leugens en dat bedrog … maar ’t was wel plezant, ja”. Voorts zag hij hun toekomst “heel groenkleurig” in. Jolien gaf toe dat ze haar lichaam tijdens de interbellums aan tien verschillende jongens had geschonken. “Ik vind het wat zielig voor hem dat ik er meer heb”. Ik vroeg me af of de expert al dat West-Vlaams goed begreep. Bijvoorbeeld “Gept he ooit een orhasme hefeekt?” Dan past Antwerps veel beter als voertaal van de liefde.