Samenleven moet je kunnen

Onze stad groeit”, stelde schepen van Stadsontwikkeling Rob Van de Velde (NVA) vorige week toen hij de lancering van een cohousingproject in Berchem bijwoonde. Tegen 2035 zou Antwerpen er naar schatting 100.000 inwoners bijkrijgen. Dat maakt dat we voor een uitdaging staan. Want de stadsruimte is schaars. Investeren in nieuwe vormen van samenwonen is dus noodzakelijk. In Borgerhout slaan daarom verschillende gezinnen de handen in elkaar. Samen willen zij een nieuwe dimensie geven aan wonen in de stad. Een dorpsgevoel in stedelijke context, dat is wat ze hopen te vinden. Ze willen weten wie hun buren zijn, samen in de tuin kunnen nakaarten over hun dag of gewoonweg samen de was insteken in een gemeenschappelijke wasplaats. Het cohousinggegeven wint aan populariteit. En maar goed ook, want voor heel wat (jonge) mensen zijn de huidige vastgoedprijzen in onze stad niet meer betaalbaar. Compact wonen, zonder dat we er te veel voor moet opgegeven, lijkt dus de oplossing. Toch valt er een kanttekening bij te maken: ondoordacht moet je er niet aan beginnen. Samenleven vraagt erom te denken vanuit een groep. En dat moet je kunnen. Dat de bewoners in Borgerhout dus van meet af aan het initiatief in handen nemen om hun cohousingproject te doen slagen, valt aan te moedigen. Want nog voor ze effectief samenwonen, leren ze samen na te denken over hun noden. Tijdens zo’n voortraject leer je niet enkel de ander kennen, maar ook jezelf. Iets waar misschien wat meer moet bij worden stilgestaan. Want ook projectontwikkelaars zien cohousing als de toekomst. Vullen zij echter hun gebouw met bewoners die elkaar van haar noch pluim kennen, dan zou dat wel eens voor problemen kunnen zorgen.