De tiende baby in de vondelingenschuif

H et is niet iets om te vieren, de tiende baby in de vondelingenschuif van Moeders voor moeders in Antwerpen. Het blijft intriest dat in acht jaar tien moeders zo radeloos waren dat ze hun in het geheim geboren baby achterlieten in een lade in de gevel van een vreemd huis. Maar als je bedenkt wat er met de kinderen zou zijn gebeurd als hun moeders die mogelijkheid niet hadden gehad, kun je alleen maar blij zijn dat de vondelingenschuif bestaat. Toch zou de opvang van die moeders nog beter kunnen.

De discretie en de zorg waarmee de vzw Moeders voor Moeders de vondelingenschuif beheert, dwingen respect en bewondering af. Telkens weer wordt de vondeling onmiddellijk liefdevol opgevangen. Maandenlang wordt zijn bestaan uit de media gehouden om de moeder de kans te geven haar kind in alle rust opnieuw op te zoeken. Intussen krijgt de baby de beste opvang in een pleeggezin. Als de moeder niet opdaagt, wordt de baby geadopteerd. Alle kinderen uit de schuif hebben zo een thuis gevonden. En dat is mooi.

Minder mooi is dat de vrouwen die hun kind afstaan nog altijd ergens in het grootste geheim en vaak in penibele omstandigheden bevallen. Het zijn vrouwen die om een of andere reden niet zwanger mogen zijn en die niet voor hun kind kunnen zorgen. Niemand legt zo maar zijn pasgeboren baby te vondeling. Aan elke baby in de schuif is een drama voorafgegaan. En die drama’s zouden we zo veel mogelijk moeten vermijden.

Toen precies een jaar geleden Moeders voor Moeders bekend maakte dat de negende baby was gevonden, vroeg de organisatie aan Zorgnet Vlaanderen om in alle ziekenhuizen een vondelingenschuif te voorzien. Zorgnet was het voorstel genegen en beloofde het voor te leggen aan de directies van de ziekenhuizen. Sindsdien hebben we er niets meer van vernomen. Zoals we ook nog altijd wachten op een wet die anoniem of discreet bevallen mogelijk maakt. Liefst vijf wetsvoorstellen daarover liggen klaar. Vorig jaar verzekerden de indieners ervan dat het nu echt niet meer lang zou duren. Maar we wachten nog altijd op een aanpassing van de wet.

Bij elke vondeling is er vanwege de zorgsector en de politiek veel goede wil. Nadien is er niets meer. Er zijn allicht altijd dringender en belangrijker zaken, maar tien wanhopige moeders, tien geheime bevallingen en tien te vondeling gelegde baby’s in acht jaar mag je ook niet minimaliseren. In die tijd zijn er trouwens ook nog baby’s elders achtergelaten, op straat, in een station... Gelukkig zijn ook zij goed terechtgekomen, maar we mogen hun geluk niet van het toeval laten afhangen. Laten we nu eens werk maken van die extra vondelingenschuiven en een aangepaste wet. Het gaat niet om dure of ingrijpende maatregelen, maar ze maken onze samenleving waardiger en ze redden kinderlevens.