De Viking van de volleybalclub

Het water staat tot aan de lippen van Topvolley Antwerpen. Zonder nieuwe investeerders of extra hulp van de stad is het gedaan met volleybal op het hoogste niveau in onze stad. Ondanks de overtuigende zege tegen competitieleider Maaseik werden de emoties manager Tim Verreth na de match voor de camera’s te veel. Je ziet niet vaak iemand huilen in het ATVjournaal. Het was een hartverscheurend moment. Toevallig was ik in de Arenahal in Deurne, op uitnodiging van een goede vriend. Het was mijn allereerste volleybalwedstrijd. Ik ben een voetbalmens, mijn sportplezier beleef ik in het noorden van het district, aan de Oude Bosuilbaan. Maar de verplaatsing naar de Muggenberglei in DeurneZuid heb ik me geen seconde beklaagd. Ook al begreep ik van sommige spelregels even veel als van atomaire absorptiespectronomie, ik zag een meeslepende wedstrijd met spectaculair spel en een verdiende Antwerpse winnaar. Als voetbalsupporter is het wel wennen aan de ambiance tijdens een volleybalwedstrijd. De helft van de zaal bleef leeg, maar de fans, vrolijk rammelend met hun klapperhandjes, zaten verspreid en tijdens de derde set rolde zelfs een mexican wave door de Arenahal. Een man sloeg onophoudelijk op een grosse caisse en zijn maat had – oh gruwel – een vuvuzela meegebracht. Alleen ingegroeide teennagels kruipen venijniger onder je vel dan het snerpende gejank van een vuvuzela. Het opmerkelijkste figuur in de ganse Arena was een heer van middelbare leeftijd, licht kalend, met een proper gestreken blauw overhemd en een kreukvrije broek. Hij zag eruit als een schooldirecteur die even zijn das had uitgetrokken. Maar dat plaatje paste totaal niet bij zijn hyperkinetische aard. Waar de Antwerp Giants een paar weken geleden in het Sportpaleis naast K3 ook een dertigkoppig bataljon cheerleaders inzetten om de fans op te zwepen, deed deze man hetzelfde in zijn dooie eentje. Alsof hij net drie pillen van een goed jaar had geslikt in de toiletten van dancing La Rocca, daverde hij door de sporthal. Hij was bijna net zo entertainend als het spel van de heren Cox, Peeters en co. Dan weer stond hij met een vikinghelm op zijn hoofd ‘Aantwaarep!’ te brullen, dan weer maakte hij een dansje op de perstafel. Geen drie seconden nam hij adempauze. Aan het eind van de wedstrijd kon je dat blauwe overhemd uitwringen in een emmer en met de ‘opbrengst’ koffie zetten voor iedereen in de zaal. Wat een flitspaal! Maar vooral, wat een passie! Wat een clubliefde! Na deze wonderlijke avond in DeurneZuid hoop ik uit de grond van mijn hart dat Tim Verreth zijn club kan redden en dat het Antwerpse topvolley nog lang mag bloeien. Maar voor die man met zijn vuvuzela zou ik toch een stadionverbod overwegen.