Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Cherkaooui danst in ‘Icon’ met klei
In zijn tweede grote dansvoorstelling met GöteborgsOperans Danskompani schuwt Sidi Larbi Cherkaoui het experiment niet. Voor Icon is het podium van de Stadsschouwburg bedekt met 3,5 ton klei.
Door de jaren heen bouwde Sidi Larbi Cherkaoui een breed publiek uit met eigenzinnige interpretaties van populaire dansstijlen als tango of flamenco. De poëtische en zintuiglijke aanpak van de Antwerpse choreograaf sloeg internationaal dermate aan dat Ballet Vlaanderen hem aantrok als artistiek directeur. Met het eigen gezelschap Eastman blijft Cherkaoui voorstellingen maken die wrikken aan grenzen.
Met twaalf dansers van het hedendaags Zweedse GöteborgsOperans Danskompani en zes dansers van Eastman presenteert Icon zich als een grootschalige productie. Choreograaf Cherkaoui zou zich laten inspireren hebben door afgoden, iconen: we reproduceren en aanbidden hen, tot de tijd rijp is om hen te vervangen door een nieuwe macht.
Een belangrijke speler in Icon is de muziek, een nieuwe partituur die live wordt uitgevoerd. De zangeressen - Een Italiaanse, een Japanse en een Zuid-Koreaanse - zetten vanuit hun diverse achtergronden de toon met repetitieve, deels mystieke ritmes. In dans vertaalt zich dat in groepschoreografieën, waarbij de dansers samenklitten of zelfs samensmelten tot één organisme. Het beeld van een dorpsgemeenschap doemt op bij de aanblik van gekromde ruggen die elk hun lapje grond bewerken. Neem dat gerust letterlijk, want het podium is voor de helft bedekt met aangestampte aarde. Natuurlijk wordt deze klei ook in de choreografie gebruikt, maar dat oogt niet zo spectaculair als het klinkt. Klei is een taai materiaal dat zich, anders dan het flexibele lichaam, moeilijk laat manipuleren. De dansers maken maskers van klei en uiteindelijk een mens. Iemand als zijzelf, of een nieuw icoon?
In Icon is de muziek zo nadrukkelijk aanwezig dat zij soms de dans lijkt op te slokken. Aanvankelijk nogal versnipperd, waaiert de choreografie alle kanten uit.
Icon telt mooie flitsen en een verrassende finale, maar overtuigt te weinig als geheel.