Krijger, winnaar én voetballer

“Overal waar hij komt, hij staat altijd in de ploeg.” Dat vertelde Mansour Fellaini ons over zijn zoon in het najaar van 2006, kort na zijn doorbraak bij Standard onder Johan Boskamp. De 18jarige Marouane stond nog maar aan het begin van zijn carrière, maar had er al een hele Odyssee in de jeugdreeksen opzitten. Van Anderlecht, naar Bergen, naar Francs Borains, naar Charleroi en naar Luik. Steeds was er wel een andere reden waarom hij moest of wilde vertrekken. Maar altijd stond hij in de ploeg. En zo ging het verder in zijn profcarrière, ook na het vertrek van zijn ontdekker Boskamp.

Michel Preud’homme, Laszlo Bölöni en David Moyes beschouwden hem als een hoeksteen van de ploeg. Met Louis van Gaal kreeg Fellaini voor het eerst een trainer die het aanvankelijk niet in hem zag. Maar toch overtuigde Fellaini ook de IJzeren Tulp. En hij deed hetzelfde met de Special One José Mourinho. Met als voorlopig hoogtepunt het winnen van de Europa League tegen Ajax.

Toen Mourinho na afloop zei dat je geen wedstrijden met poëten wint, bedoelde hij tegelijkertijd dat je ze wel met Marouane Fellaini wint. Een krijger en een winnaar. Maar ook: een voetballer.

Fellaini won woensdag niet alleen alle luchtduels, hij heerste ook over de grond. Hij blonk niet alleen uit als breker, hij strooide met nuttige passen en leverde de assist voor de belangrijke eerste goal. Op het einde zag je hem uitpakken met een gracieuze passeerbeweging. Dat zie je maar zelden, want Fellaini is in de eerste plaats een speler die zijn beperkingen kent en ernaar speelt.

De discussie zal ook nu losbarsten of hij het ook in een finale van de Champions League zou kunnen. Of vertaald naar de nationale ploeg: of hij even nuttig zou zijn in het bewegingsvoetbal van de Rode Duivels als in het defensieve blok van José Mourinho.

Het volstaat met zijn ploegmaats te spreken om het antwoord te kennen: iedereen is verzot op Marouane Fellaini. Want het is met Fellaini’s in de ploeg dat de sterren kunnen schijnen. Het is maar omdat sommigen zich wegcijferen dat anderen renderen. Niet toevallig is Eden Hazard een van zijn grootste fans.

Woensdag stemde José Mourinho zijn hele tactiek af op Fellaini. In een ploeg met elf werkpaarden is het grootste werkpaard de ster. Het was niet poëtisch. Maar het was wel oververdiend.