Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik heb nooit echt nagedacht
Suzy en Lou Embo hebben een doorslaggevende rol gespeeld in de Belgische fotografie. Toch bleven de Antwerpse zussen bij het grote publiek onbekend, ook al omdat hun carrière zich voor een groot deel in het buitenland afspeelde. Op haar 81ste krijgt
Het voelt goed om nog eens in Antwerpen te zijn”, zeggen de zussen Suzy en Lou Embo haast in koor. Ze verlieten de Scheldestad in 1960 om er niet zo vaak meer terug te komen. Suzy dook in het Brusselse en Parijse kunstcircuit, Lou trouwde met de Venetiaanse fotograaf Fulvio Roiter.
Suzy en Lou Embo heten eigenlijk Suzanne en Louise Seuntjens. Ze werden in 1936 en 1938 geboren als dochters van de Antwerpse oor- en keelspecialist Hubert Seuntjens en modiste Hélène Embo die in Oostende een chique boetiek had. “Dat we de naam van onze moeder kozen, was niet zozeer een statement van onafhankelijkheid”, blikt Suzy terug. “Seuntjens kon je in het Frans of Engels amper uitspreken. Embo klinkt internationaal.”
De familie was bemiddeld en de dochters zaten op kostschool in Zwitserland en brachten de vakanties aan de Middellandse Zee door. Daar maakten ze kennis met de Franse fotograaf Bernard Chabanier, die hen op de wereld van de fotografie attent maakte. “Maar ook thuis was er al fotografie”, zegt Suzy. “Vader ontwikkelde zijn radiografieën zelf en was een gedreven amateurfotograaf. Omdat hij inzag dat mijn studies nooit zo briljant zouden zijn als die van hem, stemde hij uiteindelijk toe dat ik op zestienjarige leeftijd met fotografie begon. Hij stuurde me wel naar de school van Gevaert, waar hij de directeur kende. Nadien ging ik bij gereputeerde buitenlandse fotografen in de leer. Want in mijn vak moest ik de beste zijn.”
Lou volgde al snel het voorbeeld van haar oudere zus. In 1956 versierde vader Seuntjens een expositie voor zijn dochters in het Casino van Oostende. Het debuut, waarvoor de meisjes Embo in korte tijd vrije impressies aan de kust hadden vastgelegd, sloeg behoorlijk aan. Suzy toonde ook nog een ongeziene abstracte serie van fotogrammen die ze had gemaakt door een haarkam te belichten. Nog datzelfde jaar bood het Antwerpse stadsbestuur hen een expo aan in het Stedelijk Kunstsalon op de Eiermarkt.
Uitzonderlijk voorrecht
“Van de havenschepen kregen we toestemming om vrij in de haven te fotograferen. Een uitzonderlijk voorrecht en niet evident voor jonge meisjes. Alles liep op wieltjes”, blikt Suzy terug. De volgende jaren werden de zussen uitgenodigd voor internationale foto-exposities en waren ze present op Foto 59 in het Antwerpse Hessenhuis.
1960 werd kanteljaar. De
een dood van hun vader verplichtte hen volledig zelfstandig te worden. Ze verlieten Antwerpen, elk in een andere richting. Lou huwde met de Italiaanse fotograaf Fulvio Roiter en werd zijn assistente in Venetië, waar ze vandaag nog woont.
Suzy huwde enkele jaren later, ook met een bekende kunstenaar, beeldhouwer Reinhoud. Ze vestigden zich in La Bosse bij Parijs, waar schilder Pierre Alechinsky de dorpsschool als atelier had ingericht. Er was genoeg plaats voor het koppel. Nog vele andere bekende artiesten passeerden er, van wie Suzy portretten maakte. Nooit geposeerd, maar altijd in actie. Haar series van een dansende Alechinsky die een schilderij creëerde en Reinhoud die met brood beelden kneedde werden beroemd.
Appel en Dali
In Parijs en New York maakte Suzy iconische foto’s van artiesten als Pol Bury, Karel Appel, Dali en Wallase Ting. In 1968 was ze in Knokke aanwezig wanneer Hu- go Claus drie naakte mannen op het toneel stuurde in Masschero
en. Het leverde hem een veroordeling en veel bekendheid op, mede door de foto’s van Embo.
In 1975 moest Suzy noodgedwongen haar carrière opgeven door een oogziekte. Op aanraden van haar intieme vriend Christian Dotremont begon ze het kunstmagazine Sionna. Daarna probeerde ze enkele films te maken, maar haar naam geraakte steeds meer vergeten.
In 1996 maakte ze haar archief, meer dan 50.000 prints en boeken, over aan het Fotomuseum. Na enkele kleinere presentaties is het volledige archief nu geïnventariseerd. Nu opent een terechte retrospectieve, die de naam van Suzy en Lou Embo weer vertrouwd moet maken bij de jonge generatie. “Ik heb nooit echt nagedacht over wat ik wilde realiseren. Ik had lef en vloog er gewoon in”, zegt Suzy Embo te bescheiden.