We mogen niet vervallen in gelatenheid

Wat me deze week opviel, waren de reacties op de mislukte aanslag in Brussel. Heel veel mensen reageren er erg gelaten op. Gelatenheid is een normale reactie op een abnormale gebeurtenis. Het vormt een onderdeel van ons afweermechanisme, na een hevige stresserende gebeurtenis. We leven ondertussen in een wereld waar terroristische aanslagen het nieuwe gevaar zijn. Met onder meer de aanslagen in Parijs, Manchester en Londen moeten ook wij nu leren hoe we daarmee moeten omgaan. Emotioneel en fysiek. Daarover wordt nog te weinig gecommuniceerd. Zo weten mensen bijvoorbeeld niet wat ze moeten doen als ze zelf geconfronteerd worden met een aanslag. Hoe kunnen we onszelf fysiek in veiligheid brengen? Er wordt ook niet gecommuniceerd over hoe we moeten omgaan met onze gevoelens. Maar wanneer we niets doen met gelatenheid en ze keer op keer beleven, kan dit ons tot andere patronen leiden, zoals verzuring, verbittering of nog meer segregatie. Laat het nu dat zijn wat we juist kunnen missen wanneer het gaat over langetermijnoplossingen ten aanzien van het geweld van aanslagen. Op korte termijn zijn er cursussen nodig die mensen weerbaarder kunnen maken, om te weten wat we kunnen doen op het moment van een aanslag. Op lange termijn is het belangrijk dat mensen samen hiertegen kunnen strijden en niet tegenover elkaar komen te staan in een gesegregeerde samenleving. Syriërs zoeken vaak soelaas in muziek, Irakezen in humor, wij moeten onze eigen manier vinden. We hebben geen controle over wat nog kan gebeuren, maar we kunnen er wel op anticiperen. Hoe dan ook moeten we ermee bezig zijn om niet in gelatenheid te vervallen.