We missen echte beleidsmakers

Er komt geen nieuwe taks om de put te delgen die het intrekken van de Turteltaks heeft veroorzaakt. Dat houdt minister van Energie Bart Tommelein (Open Vld) koppig vol. En om te vermijden dat er zand terechtkomt in de goed draaiende motor van onze economie, kunnen we het begrotingsevenwicht misschien nog wat langer uitstellen dan 2019. Dat suggereerde federaal vicepremier Kris Peeters (CD&V) zondag dan weer. Peeters heeft geen zin in extra bezuinigingen. De bevolking is die een beetje moe, meent hij. Hij heeft gelijk, de bevolking is het beu. Maar een regering moet natuurlijk wel haar verantwoordelijkheid nemen. De schulden doorschuiven naar de volgende bestuurders, zou geen optie mogen zijn. Maar het blijkt telkens weer een zeer aanlokkelijke strategie, zeker met verkiezingen in het vooruitzicht.

Tommeltaks klinkt even goed als Turteltaks. Voor de minister van Energie is de term een gruwel. Uiteraard wil Bart Tommelein niet dat zijn naam verbonden blijft aan een belasting die moet dienen om gaffels uit het verleden recht te zetten. En hij wil vooral niet in zijn eentje voor het probleem opdraaien. Dit is een kwestie voor de hele regering, meent hij. En dat is ook zo. Al is de solidariteit binnen de Vlaamse regering blijkbaar niet zo groot. N-VA-fractieleider Matthias Diependaele reageerde meteen op de uitspraken van Tommelein: “Benieuwd hoe hij dat gaat doen”, zei Diependaele enigszins cynisch. Het had eigenlijk moeten zijn: benieuwd hoe WIJ dat gaan doen. N-VA zit namelijk mee in de Vlaamse regering en moet mee zoeken naar een oplossing. Tommelein suggereert een globaal plan waarmee de put van ruim 2 miljard gedempt kan worden en tegelijk de hernieuwbare energie een duw in de rug kan krijgen. Prachtig, maar het lijkt inderdaad onmogelijk om zo een plan te maken zonder ook een bijdrage aan de bevolking te vragen. In ieder geval wordt dit een aartsmoeilijke klus die eensgezindheid en politieke moed vereist. Als je de burgers laat betalen, moet je hen perspectief bieden, dan moet je duidelijk maken dat de inspanningen die je nu vraagt op termijn vruchten zullen afwerpen. Als deze regering het probleem voor zich uitschuift of maar half aanpakt om alle partijen te laten scoren, wordt het alleen maar groter.

Hetzelfde geldt voor ons begrotingstekort. Om de begrotingsbesprekingen niet te moeilijk te maken, kun je het evenwicht nog wat uitstellen. In 2019 zijn het Vlaamse en federale verkiezingen. Daar begin je als politicus liever niet aan nadat je net een hoop bezuinigingen hebt doorgevoerd. Dus schuif je dat begrotingstekort gewoon door naar de volgende legislatuur.

En zo gaat het maar door, van de ene verkiezing naar de andere, van de ene kortetermijnoplossing naar de andere. We missen beleidsmakers. Echte beleidsmakers.