Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Guns N’ Roses schiet raak
You know where you are?” In de jungle,
baby. Guns N’ Roses sleurde zaterdag 60.000 TW Classicbezoekers onherbergzaam gebied in met een monsterset van drie uur. Axl Rose – met zijn strot bijna even scherp als dertig jaar geleden – heerste als een junglekat, Slash stak het venijn van een gifslang in iedere gitaarsolo. Guns N’ Roses anno 2017 is niets minder dan puur spektakel.
Drie uur Guns N’ Roses, op pa
b pier leest het als een lange zit. Kan een groep die in dertig jaar tijd maar drie noemenswaardige albums schreef en een twijfelachtige livereputatie opbouwde nog 180 minuten relevant vullen? Absoluut. De headliner van TW Classic verveelde geen seconde, vuurde de ene hitsalvo na de andere af en ging hier en daar slim een parel bij een ander lenen. Live
and Let Die van Wings, Wish You Were Here van Pink Floyd als instrumental of Hendrix’ Voodoo
Child, ze pasten even goed in de winkel van Guns N’ Roses als bandana’s en opzichtige bling bling voor mannen.
Axl staat scherp
Na-tuur-lijk kijk je bij Guns N’ Roses vooral uit naar de Grote Drie. Die kwamen netjes verdeeld. Welcome to the Jungle was
na It’s So Easy en Mr. Brownstone het officieuze startschot, Sweet
Child O’ Mine zette het laatste uur in en Paradise City is ook vandaag nog de gedoodverfde afsluiter van een Guns-show. Maar wat er tussen die pilaren gebeurde, dáár ligt de kracht van Axl Rose en Slash. Double Talkin’ Jive rockte lekker rechtdoor, Rocket Queen
zigzagde tussen funk en psychedelic. Geen seconde lag de show stil. Dat is de knappe verdienste van de 55-jarige Rose, die na een vreetpartij die hij begin deze eeuw inzette weer opvallend scherp stond. Rose zette de lijn van zijn invalbeurt bij AC/DC vorig jaar moeiteloos verder en zong loepzuiver. Moeders mooiste zal hij nooit worden en het rock-’n-roll-leventje laat uiterlijk sporen na, maar op zijn stem en podiumprésence viel niets aan te merken. Behalve misschien de diva-allures: een keer of acht dook hij de coulissen in om even later weer op te komen in een nieuwe outfit. Lederen vestjes in alle kleuren van het spectrum, foute T-shirts en cowboyhoeden, allemaal passeerden ze de revue.
Wanneer een song mocht uitspinnen – en ja, dat gebeurde meer wel dan niet – dook Slash naar voren. De man met de hoogste hoed in het vak greep iedere kans om zijn rol van draaiende motor in de verf te zetten, spuwde met vingervlugge riffs en was zelfs niet te trots om ook de songs van Chinese Democracy, de uitgespuwde plaat die Rose zonder hem schreef, te spelen. Na de botsing te veel spraken de gitarist en de frontman twintig jaar niet met elkaar, maar nu ze het podium weer willen delen, tonen Slash en Rose zich opnieuw één van de meest epische duo’s die je in de hardrock zal tegenkomen. Reünie geslaagd, met andere woorden. Tenzij je een van de diehards bent die zaterdag het gemis van slaggitarist Izzy Stradlin declameerden. Wij behoren alleszins niet tot die groep.
Rug aan rug
The most dangerous band in the
world is Guns N’ Roses niet meer. De show was tot in de details geregisseerd – moet wel, als je op de beeldschermen een stel skeletten op de maat van de muziek de liefde laat bedrijven – en de hele band voelde perfect elkaars bewegingen aan. Iedere uithoek van het podium werd verkend, om dan weer centraal als ijzersterk blok een staaltje teamwork tentoon te stellen. Rose en Slash zochten elkaar op, stonden geregeld rug aan rug en gunden elkaar de ruimte om beiden uit te blinken in trage songs als Civil
War en November Rain. Ironisch genoeg ging pas bij die laatste de miezerbui van zaterdagavond liggen, maar op geen enkel moment had de regen de sfeer bekoeld.
Dat Roses stem naar het einde toe ietwat verzwakte, is hem gegund. Het ouwe dikkertje is weer een volbloed showman, een schaamteloze entertainer. Neigt naar kitsch? Hier en daar, ja. Maar wát een songs, wát een set. Het gereformeerde Guns N’ Roses is in deze bezetting op z’n best, en mag wat ons betreft binnen twee jaar nog eens terugkomen. Gelezen, Herman?