Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Dit bewijst toch dat ik met een fiets kan rijden”
Nathan Van Hooydonck behaalt als neopr of schitterende vijfde plaats
Minder dan een maand nadat hij prof werd, slaagde Nathan Van Hooydonk er gisteren in om als vijfde te eindigen op het BK. Een schitterende prestatie waarvan hijzelf niet eens durfde te dromen.
“Wie had dat durven denken”, bleef Van Hooydonck ook een halfuur nadat hij de koers had beëindigd maar schuddebollen. “Ik ben enorm content dat ik deze superprestatie heb kunnen neerzetten, want de vorige weken verliep het eerlijk gezegd niet helemaal naar wens. Ik vind het zelf ook een stom excuus om aan te halen dat dit door de warmte kwam, maar het is gewoon de waarheid. Daardoor bleef ik onder mijn niveau op het BK tijdrijden. Nu was het minstens een tiental graden frisser dan de voorbije tien dagen en dan zet ik meteen deze prestatie neer. Dat bewijst toch dat ik met een fiets kan rijden.”
José De Cauwer vond het al opmerkelijk dat je in de finale mee was met die ruime kopgroep, maar hij wist echt niet wat hij zag toen je ook nog eens deel uitmaakte van de beslissende vlucht van vijf.
“De manier waarop dat gebeurde, was ook niet normaal. Ik zat in het wiel van Keukeleire en ik vind Jens een fantastische coureur. Ik heb heel veel respect voor hem, maar ik weet ook dat hij heel veel respect heeft voor mij. Volgens mij wist hij gewoon dat ik in zijn wiel zat, maar hij heeft gewoon niet gevraagd om over te pakken. Hij heeft die kloof op de anderen dichtgereden. Hij moet geweten hebben dat ik ook à bloc zat. Als hij het had gevraagd, had ik moeten antwoorden dat ik niet beter kon op dat moment. Twijfelt hij vervolgens, dan waren we er nooit meer bij geraakt. Eens mee vooraan heb ik tegen de andere drie ook meteen gezegd dat ik echt niet beter kon dan enkel volgen. ‘Mag je niet of kan je niet’, heeft Stuyven dan meteen gevraagd. Ik heb hem geantwoord dat ik inderdaad niet mocht, maar voegde er meteen ook aan toe dat ik ook niet kon.
“Eens de kloof gemaakt was, ben ik wat op mijn positieven gekomen en kon ik wel gewoon meerijden. Toen ploegleider Valério Piva me meldde dat de achtervolgende groep dichter kwam, heb ik hem geantwoord dat ik die voor mij perfecte vijfde plaats niet te grabbel wilde gooien. In de laatste ronde moest ik bij het aansnijden van de voorlaatste kasseistrook even lossen, maar omdat het daarna even stilviel, kon ik terugkomen. Daarna ben ik mee op kop blijven rijden met het laatste beetje energie dat nog in mijn lijf zat.”
“Ik weet zeker dat ze ook geloofden dat ik niet nog met een verrassende uitval zou uitpakken en dat ik echt tevreden zou zijn met een ereplaats. Enkel Sep Vanmarcke bleef me maar aanporren om over te pakken en geen beurt over te slaan. Dat vond ik nogal flauw van hem. Hij liet dan een opening vallen en als ik de ballen had gehad om niet meer mee te rijden, werden we misschien met twee gelost en had hij niet eens kunnen meespurten voor de zege. Maar zo ben ik nu eenmaal niet. Het is uiteindelijk voor mij goed afgelopen. Dit doet enorm veel deugd. Nu kan ik met een goed gevoel mijn rustperiode ingaan.”