Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Van 7.00u tot 23.00u in de weer
De volharding van paralympiër Peter Genyn: waarom hij als een topsporter leeft
Na een emotionele rollercoaster op de 400m – zilver werd goud werd zilver werd toch goud – krijgt Peter Genyn vrijdag op het WK paraatletiek een nieuwe kans op de 100m. Hoe dan ook verdient de 40jarige paralympische atleet uit Kalmthout een medaille, voor volharding.
Hij behaalde maandagavond op de 400m zilver. Dat werd goud na de diskwalificatie van de winnaar. Dat werd weer zilver na succesvol protest van de winnaar. Dat werd gistermiddag toch weer goud nadat de jury nieuwe beelden had bekeken. Volgt u nog? Peter Genyn wel. “Ik wil niet verliezen van iemand die minder dan 400m rijdt. En hij flirtte constant met de lijn, terwijl ik op zeker reed en minder risico nam om op of over de binnenlijn te rijden. Als de Algerijn die risico’s wil nemen, moet hij ook de gevolgen dragen als het fout gaat.” En dus pakt Genyn en niet de Algerijn Mohamed Berrahal goud. Op
naar vrijdag, waar Genyn ook zijn wereldtitel op de 100m kan verlengen. Aan de voorbereiding zal het in elk geval niet liggen. Want het is niet omdat Genyn paralympisch atleet is – atleet met een beperking – dat hij niet zou trainen als een profatleet. Integendeel, net omdat hij paralympisch atleet is, moet hij méér trainen. Genyn: “Naast de training voor mijn sport moet ik bijkomende stabilisatietraining en blessurepreventie-oefeningen doen.” Toen hij op zijn zestiende verlamd raakte omdat hij in ondiep water dook, werd hij verlamd aan alle vier de ledematen. “Daardoor kan ik niet meer alle schouderspieren gebruiken om te biken. Mijn borstspieren zijn zo ontwikkeld dat ze de schouderspieren knellen. Ik moet die balans bewaren zonder geblesseerd te raken.”
En dus ziet een reguliere werkdag – Genyn traint, net als profs, zes op zeven dagen, onder leiding van twee coaches – er zo uit. “Ik ben geen ochtendmens, maar om zeven uur sta ik op. Na het ontbijt rijd ik van Kalmthout naar Gent – dat is de enige geschikte indoorbaan – of Brussel – er zijn in mijn buurt geen snelle trainingspistes. Om 10.30u à 11.00u train ik ongeveer anderhalf uur. Daarna heb ik stabilisatietraining en blessurepreventie. Dan rijd ik naar huis, meestal in de file, en na het avondeten ga ik naar de kine voor massage of mobilisatieoefeningen. Die verplaatsing doe ik drie keer per week, de rest van de week train ik thuis op rollen of met de handbike. Rond 23.00u ga ik slapen.”
Met dezelfde minutieuze aanpak kiest Peter zijn materiaal. Het doet denken aan een wielertijdrit, waar de juiste materiaalkeuze over winst en verlies kan beslissen. Dat gaat verder dan een nieuwe, op maat gemaakte wheeler met carbonwielen. In Londen, waar het weer kan kwakkelen, laat hij niets aan het toeval over. Zo nam hij ook een set regenwielen mee, waarbij zijn handen een steviger grip hebben op de wielen. “Het juiste materiaal is superbelangrijk.”