Tram 6, een oude dame die van wanten weet

Met 17 km per uur van Olympiade naar de Noorderlaan

De tram is nooit gehaast. Zich druk maken of stress, is aan geen enkele tram besteed. Wat rijdt en reist op sporen kent maar één weg. Uitwijken of omrijden is voor een tram onmogelijk. Een trambestuurder rijdt zonder stuur…

De eindhalte van tram 6 stopt in een voorstad van Parijs. Voorbij het einde van de Jan Van Rijswijcklaan en de VIIde Olympiadelaan. Er is een kruispunt waar het verkeer kiest of het in of uit de stad wil, er staan woontorens in een rijtje, als een buffer voor de wijk erachter, en er loopt een baan zo breed als een autostrade, die kaarsrecht naar de horizon van Brussel wijst. Boven de daken schittert de zon, in de verte slaapt een voetbalstadion en de tram jengelt ergens daartussen, op weg naar zijn terminus. Hij rijdt langs een grasveld, een park & ride met plukjes groen en twijgjes die ooit boom zullen worden, en draait een steegje zonder straat in. De muren zijn er zijgevels, van een kantoor en een flatgebouw. We wandelen het perron af en staan in de Kruishofstraat. Dit is een rustige woonbuurt waar amper iets beweegt. En toch waait al de drukte van het verkeer op de nabije Boomsesteenweg als lawaai tot hier. Het dendert en het dondert als onweer in de verte. Maar blijkbaar is het geluid geen hinder voor iedereen. Wat verder op het voetpad staat een man te roken en te genieten. Met een blik die op oneindig staat, ontspannen en ontstrest.

“Ik zie of hoor dat niet”, antwoordt hij, zonder dat we iets gevraagd hebben. “Als ik buiten sta en rook, ben ik eigenlijk afwezig. Dat leer je op deze plek. Zonder te oefenen, het komt met de jaren. Ik werk in het kantoor hierachter en dit zijn mijn korte pauzes. Waarom zou ik me druk maken in een detail zoals het verkeer. In een stad is lawaai onvermijdelijk. Trouwens, de Boomsesteenweg ligt daar al jaren, veel langer dan ik oud ben. Neen, dan stel me liever meer existentiële vragen terwijl ik hier sta. Zoals, hoe kan die tram daar in godsnaam ooit ergens aan een halte op tijd geraken? Weet je, de eerste indruk die jullie nu van deze buurt hebben, zegt niets over de ware betekenis van wonen of werken in deze wijk. Je vindt hier straten met prachtige herenhuizen, lanen en dreven vol eeuwenoude bomen, en de drie mooiste parken van Antwerpen: park Den Brandt, het Nachtegalenpark en het Middelheim. Vooral het Middelheim vind ik een aanrader. Ik geef je een tip: ga er wandelen in het beeldenpark, maar wacht tot de herfst is aangebroken. Geloof me, dat seizoen doet wat met een mens. Wanneer je rustig door het park wandelt en tussen de vallende bladeren plots een denkende Rodin tegenkomt.”

De Kruishofstraat nummer 146 is een woonblok van 17 verdiepingen. Het gebouw ademt en straalt

Naast ietwat grauwe appartementsblokken vind je in de wijk rond terminus Olympiade prachtige herenhuizen, en lanen en dreven vol eeuwenoude bomen. FOTO'S JORIS HERREGODS

Op de Noorderlaan, waar nu de oude, statige politiekazerne staat, verrijst binnenkort een gloednieuwe vestiging van IKEA.

Christel is conciërge en rijdt rond met een kleine, rode tractor. “Om de haverklap bellen mensen mij voor de gekste probleempjes.”

Achter de hoek van terminus Olympiade staat het huis van architect Le Corbusier, dat op de Werelderfgoedlijst staat.

Gert en Nikki werken aan een fietsenstalling. Gert vergat onlangs zijn boterhammen, en moest om eten gaan bedelen bij z’n collega’s.