Ongelijkheid wordt erg verontrustend

D e rijken worden rijker. De armen worden armer. Dat is, in twee zinnen samengevat, het probleem waarmee onze samenleving vandaag kampt. En dat is een verontrustende evolutie. Uit cijfers van notarissen blijkt dat een huis in de provincie Antwerpen nog nooit zoveel heeft gekost als vandaag. Een verkocht huis bracht in het tweede trimester van dit jaar gemiddeld 276.000 euro op.

Helaas is er samen met de recordprijzen van woningen ook een andere evolutie aan de gang. Vorige week raakte bekend dat een recordaantal Belgen moet rondkomen met een leefloon. Het gaat om ruim 139.000 mensen, een stijging van 9% in een jaar. De helft van die stijging is te verklaren door de toestroom van erkende vluchtelingen. Maar er zijn ook meer schoolverlaters, werklozen en alleenstaande ouders die het met een uitkering van zo’n 1.000 euro per maand moeten doen.

Terwijl de ene Belg een tweede of zelfs derde woning voor zijn kinderen koopt, rekent de andere Belg uit of er deze maand na het betalen van de huur, de energie- en de waterfactuur nog genoeg geld overblijft om zijn kinderen mee te laten gaan op schoolreis. Terwijl de ene Belg drie weken op hotel gaat in een Spaans vakantieoord, kan de andere zich met moeite een dagje aan zee veroorloven.

Veel rijken verdienen hun rijkdom. Ze hebben vaak hard gewerkt om hun fortuin te vergaren, en betalen onder meer via hun loon en de onroerende voorheffing op hun vastgoed ook genoeg belastingen. De armen hebben hun armoede in veel gevallen niet verdiend. Elke arme heeft de plicht om er alles aan te doen om uit zijn benarde situatie te komen, onder meer door een gratis opleiding te volgen of door Nederlands te leren. Maar de overheid moet ook nadenken over hoe ze mensen in armoede beter kan bereiken. Arme mensen hebben bijvoorbeeld recht op een korting van 80% op hun waterfactuur. Maar hoeveel armen zijn daarvan op de hoogte?

En dan is er nog het veelal lage zelfvertrouwen van armen. Ieder mens heeft talenten. Maar als iemand niet in zichzelf gelooft, komen die talenten niet genoeg naar boven. VDAB doet vandaag al veel moeite om kansarme mensen een beter leven te geven. De werk-welzijnsbemiddelaars van VDAB krikken het zelfvertrouwen van mensen in armoede op, zoeken naar een oplossing als een job in het gewone arbeidscircuit niet haalbaar is én brengen de persoon in contact met iemand die ook ooit arm was, maar daar op een of andere manier is uitgeraakt. De Vlaamse overheid moet meer reclame maken voor dit soort maatregelen. Misschien kan dat via spotjes op televisie of advertenties in de supermarkt?

Hoe dan ook, we moeten een strategie bedenken om de financiële ongelijkheid in ons land drastisch te verkleinen. Want mensen die zich achtergesteld voelen, dreigen in verzuring te verzanden.