Op naar het front

Een partij die blaakt van zelfvertrouwen en vol goede moed de toekomst tegemoet treedt, zo presenteerde Groen zich tijdens zijn Zomerweekend. Niet alleen de zon straalde, dat deden ook de kopstukken van de partij. Voorzitster Meyrem Almaci gooide er meteen een paar flinke standpunten tegenaan: een basispensioen voor iedereen en meer investeringen in het onderwijs. Het optimisme van Groen staat zo scherp in contrast met de onzekerheid die de socialistische familie uitstraalt, dat je nauwelijks durft te spreken van een links front. En toch zijn beide partijen dat in Antwerpen nog altijd aan het vormen.

Vorige week pakte PS-voorzitter Elio Di Rupo helemaal in zijn eentje uit met een boek waarin hij een hoop ferme linkse standpunten innam: gratis onderwijs, voor iedereen een vierdagenweek, een gecontroleerde loonspanning... De ideeën werden door sp.a-voorzitter John Crombez zodanig genuanceerd dat er niet veel van overbleef. Uiteraard deed Di Rupo die voorstellen met de hete adem van de uiterst linkse PTB in zijn nek, uiteraard was het een zielige vertoning van de voorzitter van een partij in verval die zich vastklampt aan de macht, en uiteraard waren enkele van zijn ideeën niet bruikbaar, maar er werd deze week wel duchtig over geschreven en gediscussieerd. Vreemd genoeg slaagde de voor velen afgeschreven Di Rupo er even in de maatschappelijke discussie te leiden. De kans is groot dat de voorstellen van Groen van dit weekend dat ook zullen doen, de nuances van Crombez wellicht niet.

Dat de sp.a-voorzitter zich wil distantiëren van de corruptie en het corporatisme van de PS is volkomen terecht. Maar je wint geen kiezers (en zeker geen verkiezingen) alleen maar door je af te keren van een zusterpartij in verval en door te blijven hameren op de zuiverheid in eigen rangen. Dat doe je wel met een vernieuwend programma en partijleden die dat eensgezind verdedigen.

En toch werken Groen en sp.a nog altijd aan een gezamenlijke lijst voor de gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen. Kan Groen niet beter in zijn eentje verder gaan op zijn elan? Voor de federale en Vlaamse verkiezingen zeker wel, omdat het daar kwestie is om gewoon zo veel mogelijk stemmen (en zitjes) te halen. Dat kan Groen best alleen. Maar als de partij in Antwerpen het roer wil overnemen, moet ze de grootste zijn en dat kan ze alleen nooit worden. Een front is noodzakelijk, al blijft het ook met een gemeenschappelijke lijst een aartsmoeilijke opdracht om Bart De Wever uit het zadel te lichten. De sp.a staat nu eenmaal wankel op de benen en heeft maar een jaar tijd om zijn evenwicht te vinden. Onder de vleugels van Groen lukt dat misschien iets gemakkelijker, maar evenwicht is nog geen kracht. En een programma is er ook nog niet. Het kunnen interessante, spannende verkiezingen worden in Antwerpen, maar alleen als er ook interessante programma’s en mensen zijn. Daarnaar is het nog even zoeken aan het linkse front.