Red Lions geven 20voorsprong uit handen en verliezen derde finale in vijf jaar tijd

In Rio 2016 was na de halve finale de kolder in de kop gekropen. In Boom 2013, hun eerste eindstrijd, waren de mannen nog te groen achter de oren. Maar dat ze gisteren op het EK tegen Nederland voor de derde keer naast goud grepen, kwam pas echt hard aan bij de Red Lions.

Wie olympisch zilver om de hals heeft hangen, komt met winstambities naar een EK. De eerste helft van de finale liep alles ook naar wens: 2-0. “We waren er zo dichtbij”, zuchtte Thomas Briels. Centimeters kwam de spits net na de herneming tekort voor de 3-0. “En dan komt Nederland nooit meer terug. Even later scoren ze de aansluitingstreffer. Op zes kwarts hadden de Nederlanders geen enkel doelpunt kunnen maken tegen ons, maar na die wereldgoal kantelde de match. Het publiek zette zich recht en wij vergaten onze kwaliteiten. In Boom en Rio waren we superblij met onze zilveren medaille, maar dit keer voelt het echt aan als een teleurstelling. Blijkbaar hebben wij het nog steeds moeilijk om op het beslissende moment ons beste niveau te halen.”

Wonderdoelpunt

Drie sleutelfases bepaalden het resultaat. De gemiste kans op 0-3 van Briels, het Nederlandse wonderdoelpunt en de gele kaart met bijhorende strafcorner van Stockbroekx. Uiteindelijk won Nederland met 2-4.

“Als je in een finale tien minuten voor tijd met tien man een achterstand moet ophalen, dan wordt het zeer moeilijk”, meent Loïck Luypaert. “Pas op, geen verwijt aan Emmanuel, die een beretornooi afwerkte. Nederland speelde gewoon scherper dan wij, al blijf ik op trots op deze groep. Ongelofelijk hoe de jonge gasten zich hier gemanifesteerd hebben.”

Zilver dus, opnieuw. “En dit keer voelt dat niet meer als een overwinning, zoals op de Spelen, maar als een nederlaag”, aldus Luypaert. “Dit team heeft een waanzinnige zomer achter de rug, waarin we amper drie van de 25 matchen verloren. Alleen jammer dat daar een EK-finale tussenzit én dat we daarin niet goed genoeg presteerden. Ergens moeten we nog een derde versnelling om op het einde van een tornooi en na een slopende zomer te kunnen pieken. Wij zijn niet meer tevreden met zilver.”