Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Standardspelers pleiten schuldig
Voor de tweede week op rij ging Standard met zware 40cijfers de boot in. De 4 op 15 betekent voor de Luikenaars hun slechtste competitiestart in zestien jaar. Een nieuwe, zoveelste crisis bonkt keihard op de deur. “We moeten ons excuseren”, zei PaulJosé Mpoku. “Wij, de spelers, zijn hiervoor verantwoordelijk.”
De druk op de coach, deze keer Ricardo Sa Pinto, is alweer gegroeid. “Ik ben de enige verantwoordelijke voor deze nederlaag”, zei de Standardtrainer. “Het is moeilijk om die vroege 2-0 te verklaren. Ik vond wel dat we goed reageerden en een halfuur lang goed speelden.” Klopt ook, Club moest terug en Standard kreeg kansjes. Mathieu Dossevi – veruit de beste bezoeker – mikte op de paal. Waarom hem dan toch wisselen? Sa Pinto wilde er niet op ingaan.
De klungelige 3-0 na rust maakte een einde aan alle Luikse hoop. “Als je ziet hoe wij die goals slikken: op voorzetten en afgeweken ballen”, zuchtte Sa Pinto. “De uitslag vertelt niet het volledige verhaal van deze match en dat is moeilijk te accepteren.”
Het zal voor de excentrieke Portugees ook moeilijk te accepteren zijn hoe zijn (centrale) verdediging eruitzag bij de tegengoals. “Allemaal vermijdbare goals, inderdaad”, gaf Alexander Scholz toe. De Deen was zichtbaar aangeslagen. “De eerste was toeval, de tweede slecht verdedigd van ons – mezelf incluis – en de derde, tja... Een gebrek aan concentratie? We maken het onszelf zo heel lastig. Hoe we stabiliteit moeten gaan zoeken nu? Als we dat zouden weten, zouden we allemaal heel blij zijn.”
“Nochtans hadden we niet beter voorbereid deze match kunnen aanvatten”, claimde aanvoerder Sébastien Pocognoli. “Maar we hebben de instructies niet goed genoeg nageleefd. Concentratieproblemen zijn frustrerend en onvergeeflijk. Twee weken op rij met 4-0 verliezen, dat kan gewoon niet. De supporters verdienen meer dan ze op dit moment krijgen.”
Paul-José Mpoku beaamde. “Echt, wij moeten ons excuseren. Twee keer op rij zo zwaar verliezen, dat heb ik nog nooit meegemaakt. Maar we moeten verder.