Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Red Dragons pakken naast brons na verlies tegen Servië
RED DRAGONS té ontgoocheld na net gemist brons om positieve te zien van memorabele Europese campagne
De Red Dragons zijn er net niet in geslaagd om een memorabele EKcampagne te bekronen met eremetaal. In een zinderende strijd voor het brons sneuvelden ze met de bekroning in zicht. “Een rotgevoel”, treurde captain Sam Deroo, niet te troosten met al het positieve dat de voorbije week te noteren viel.
“Als ze nu niet ontgoocheld zijn, dàn hebben we pas een probleem.” Coach Vital Heynen hoefde zich wat dat betreft geen zorgen te maken. Bedrukte gezichten, hier en daar een traan in de ogen, mensen zonder klank. Uitblinker Simon Van de Voorde die een onschuldige stoel een doodschop verkocht. Gert Van Walle, de supersub alweer: met een blik op oneindig door de mixed zone, doof voor alles wat om hem heen gebeurde. Weg wezen, zo snel mogelijk. “Dit gaat nog lang pijn doen”, besefte spelverdeler Matthias Valkiers. “Als je met 3-0 op je doos krijgt, zoals zaterdag in onze halve finale tegen Rusland, dan heet dat de wet van de sterkste en stap je daar zonder al te veel moeite overheen. Maar dit...”
Na een dramatische eerste set krikten de Red Dragons zich overtuigend in de partij, wonnen twee sets na mekaar maar waren daarna weer op achtervolgen aangewezen. Twee, hooguit drie puntjes. De buit constant in het vizier maar desondanks een kloof die tegen de ervaren Serviërs net niet overbrugbaar bleek.
“We waren echt de evenknie”, mocht Sam Deroo zeggen. “Alleen de Russen kunnen we nog niet aan, alle anderen wel. Je kan beweren dat we vooraf hadden getekend voor een Final 4, maar ook dàn had ik gezegd dat ik eens zover ook perse een medaille wilde. (schamper) En geen kartonnen, zoals nu. Vraag het over een paar weken nog eens, maar nu weegt niks op tegen de ontgoocheling.”
Prijsbeesten
Bij de beste vier van Europa en tóch naar huis met lood in de schoenen: het typeert deze Red Dragons. Alleen nog blij met een tastbare trofee, een stek op het podium. Weer een ploegsport die in staat is om de dag van de Belgische sportliefhebber te kleuren, naast de hockeyteams en de basketCats. Potentiële prijsbeesten.
“Het is pijnlijk dat we geen medaille pakten”, beaamde Vital Heynen. “Maar daarvoor hadden we méér moeten doen dan een normale wedstrijd spelen. Er moest iets extra bij, zoals tegen Italië. Hier en daar een foutje minder. Maar anderzijds gingen we zeker niet de boot in. Slechts één keer tijdens dit tornooi werden we weggespeeld. Door Rusland, een klasse te sterk. Maar herinner je wat ik in de lente zegde. Ik wilde progressie zien, een teken dat we mee konden met de top. Dat heb ik allemaal gezien, meer dan ik had verwacht. En er vallen nog zoveel kleine dingen beter te doen. Een paar procentjes, bij iedereen. Die wil ik volgend jaar zien, op het wereldkampioenschap, zodat we onze ambities sterk kunnen maken voor de Spelen van Tokio in 2020, uiteindelijk toch hét grote doel.”
Setstanden: 1725, 2522, 2519, 2225, 1215.