Cordon op links voor PVDA

Antwerpenaar Peter Mertens is de enige nationale partijvoorzitter van het land. De helft van zijn tijd houdt de PVDA-voorzitter, pardon, de PVDA-PTB-voorzitter, zich bezig met de zaken in Wallonië en Brussel. “Tegenwoordig is dat meer dan de helft vanwege de gebeurtenissen ginds”, zegt hij. Zoals bekend heeft de cdH de stekker getrokken uit de regeringen van Wallonië, Brussel en de Franstalige Gemeenschap, waarin ze coalitie vormde met de PS. De nieuwe Waalse regering met liberalen (MR) en christendemocraten (cdH) is intussen gevormd, voor de twee andere regeringen zit het ook na twee maanden crisis nog muurvast. De PS lijkt in vrije val met een Elio Di Rupo die verkrampt vasthoudt aan zijn positie.

Voor de Franstalige poot van de PVDA wenkt een glorieuze verkiezingsoverwinning. De partij is alvast bezig met de werking uit te bouwen, want steile groei moet je kunnen dragen. “Het is wel nog lang tot de verkiezingen”, zegt Mertens. “En je hebt niet alles zelf in de hand. Denk aan de capaciteit voor zelfvernietiging van de PS.”

In Vlaanderen moeten de unitaire neomarxisten het met een veel bescheidener rol stellen. Er zijn hier geen nakende implosies van traditionele partijen, proteststemmen kunnen diverse kanten uitgaan. De PVDA hoopt wel om zich lokaal op de kaart te zetten in alle steden en in een aantal gemeenten. In Antwerpen mag het nog iets meer zijn, zoals bijvoorbeeld een beslissende bijdrage aan een groen-links kartel dat dan de N-VAmeerderheid zou kunnen bedreigen, zeker met een beweeglijke CD&V en misschien ook Open Vld in het midden van het bed. Probleem is dat geen haar op de hoofden van CD&V’ers en Open Vld’ers eraan denkt om een beleid uit te bouwen met een partij die staat te trappelen om hoge lonen te snoeien, die de pensioenleeftijd opnieuw wil verlagen en die de stakingsdrift bij de vakbonden voluit steunt.

De socialisten beschouwen de concurrenten op hun linkerflank traditioneel ook niet direct als kameraden.

Zo ziet de partij zich afgeblokt door een soort van cordon in spiegelbeeld met dat rond het Vlaams Belang aan het andere eind van het politieke spectrum. Mertens voelt de bui hangen. Hij maakt zich sterk dat een goede uitslag hen alsnog uit het isolement kan halen, zoals in de districtsraad in Borgerhout is gebeurd. Maar de bevoegdheden van districten (sport, jeugd, cultuur, senioren, feestelijkheden, kleinere werken...) dwingen niet tot de scherpe politieke keuzes die op stedelijk, Vlaams of federaal gebied moeten worden gemaakt.

Mertens zegt dat ze geen partij van postjespakkers zijn en dat ze niet zullen toegeven op hun prioriteiten. Dat klinkt lovenswaardig, maar de kans op een bijdrage aan het beleid wordt dan wel heel erg klein, wat ook de verkiezingsuitslag zal zijn.