De ‘outing’ van de Antwerpse rector

E lke holebi of transgender heeft zijn moment van coming-out of uit de kast komen (althans in het beste geval). Maar ook voor de ouders van holebi’s of transgenders is dat een kantelpunt in hun leven. En de manier waarop zij ermee omgaan, zo weten experts, is van groot belang voor de zelfaanvaarding van de jongere.

Daarom is de getuigenis van Herman Van Goethem, rector van de Universiteit Antwerpen, belangrijk. In

Knack vertelt hij vrijuit over de coming-out van zijn homoseksuele zoon Joos, die op zijn beurt in deze krant zijn verhaal doet.

De rector vertelt dat hij destijds geschokt was door het besef dat hij het zestien jaar lang totaal niet had gezien, “zo’n cruciaal deel van de identiteit van je eigen kind”. Zijn advies aan ouders die hetzelfde meemaken is: “Bovenal aanvaard je kind, ook al is dat misschien niet makkelijk.” En: ”n zo’n situatie moet je het minstens evenveel liefde geven als in een andere situatie. Juist omdat het niet de norm is, moet je kind zich gesteund voelen.”

Van Goethem is ambassadeur van ‘Trotse ouders van holebi’s’, een nog piepjonge groep met lotgenoten die mekaar steunen en die voor het eerst naar buiten kwamen tijdens de voorbije Antwerp Pride. Vanaf 24 september beginnen ze een praat- en luistergroep onder de vleugels van het Roze Huis in Antwerpen en koepelvereniging çavaria (van het Franse ‘ça va‘, het is oké, en ‘varia’ voor variatie of diversiteit).

Een paar akelige statistieken geven aan hoe welkom het initiatief is. Uit onderzoek aan de UGent blijkt dat 45% van de holebi’s tijdens het opgroeien zelfmoordgedachten heeft. 12% of één op de acht homojongens onderneemt effectief een zelfmoordpoging.

De mensen van het Roze Huis stellen ook vast dat sommige boodschappen beter overkomen als ze niet uit de holebigemeenschap zelf komen. “Ik noem het de bondgenoten: de ouders, broers of zussen of vrienden van holebi’s”, zegt Marcia Poelman van het Roze Huis. “Als zij spreken over hun ervaringen, heeft dat meer effect en is het herkenbaarder dan wanneer wij dat zelf doen, vanuit ons perspectief.”

Ook bij ‘autochtone Vlamingen’ is het volgens experts nog altijd niet uitzonderlijk dat ouders het erg moeilijk hebben als hun kind niet aan de heteroseksuele norm blijkt te beantwoorden, ook al is dat ‘des mensen’, in de woorden van Herman Van Goethem.

Bij andere culturen is de afwijzing soms nog totaal, zoals in de islam, bij gelovige zwarte Afrikanen of in OostEuropa en Rusland.

Er is nog veel weg te gaan. En er zullen nog vele, moedige getuigenissen zoals die van de Antwerpse rector nodig zijn, in alle gemeenschappen.