Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“In Duitsland dachten ze dat ik kanker had”
Helmut Lotti lonkt met zijn nieuwe album weer vol ambitie naar het buitenland. Met minder haar dan in zijn grote succesperiode, maar met minstens evenveel enthousiasme. “Als het publiek de oude Helmut terugwil, dan krijgt het die. Zolang ik maar weer op een podium kan staan.”
b Na een moeilijke periode, privé en professioneel, heeft Helmut Lotti (47) zijn leven weer helemaal op de rails. Het is lekker druk, en de nieuwe start die hem ook weer naar het buitenland brengt, doet hem duidelijk deugd. “Neen, ik heb geen schrik om opnieuw dicht bij een burn-out te komen”, zegt hij. “Ik geniet ervan om weer de oude Lotti te zijn.” Heb je als titel The Comeback
b
Album gekozen om iedereen voor te zijn?
Neen, dat was mijn manager zijn idee. Mijn werktitel was Back into
the Light. Terug in de schijnwerpers, en terug in het licht na een donkere periode in je gemoed. Maar die dubbele betekenis was te moeilijk. Het album is een gepimpte versie van Faith, Hope and Love, mijn vorige plaat. Maar omdat ze in Duitsland meer covers wilden, heb ik er vijf van mijn eigen nummers afgegooid en vervangen door covers zoals Hallelujah en Bridge over Troubled Water.
Op de cover is in het midden
b gelaten hoeveel haar je nog hebt. Bewust?
Ik bekijk gewoon wat ze mij voorstellen, en blijkbaar zien ze dat liever zo gekadreerd, zodat mijn gezicht er zo groot mogelijk opstaat. Dit was ook gewoon de leukste foto, en in Duitsland hebben ze liever een lachend gezicht. De laatste jaren keek ik altijd een beetje moeilijk (lacht).
b Moet je meer toegevingen doen nu je opnieuw voor een breder publiek werkt?
Ik denk niet dat er mensen bestaan
b die een job hebben waarin ze nooit toegevingen moeten doen. Verder heb ik daarop niets te zeggen. Oké, ik heb een tijd meer mijn goesting gedaan, maar dat was vooral de slingerbeweging na een periode waarin ik vond dat ik mijn eigenheid aan het verliezen was. Nu is er een gezond evenwicht.
Hoe voelt het om weer inter
b nationaal bezig te zijn?
Spannend. In Duitsland heb ik al een aantal concerten gedaan. Daar reageren ze heel leuk: de verloren zoon is terug, tof! Er waren
b mensen die dachten dat ik kanker had gehad omdat ik nu veel minder haar heb. De wildste geruchten deden de ronde. Ik heb moeten uitleggen dat ik kerngezond ben en lange fietstochten maak.
Er komen nog concerten in Duitsland, Zwitserland en Oostenrijk, en in februari in Scandinavië. Er zijn ook gesprekken met ZuidAfrika. Het is goed dat ik eindelijk weer meer werk heb. Ik zat te vaak thuis en stond te weinig op een podium, punt. Met Mijn Hart en Mijn
Lijf trad ik op in dertig culturele centra in Vlaanderen. Ik heb me rot geamuseerd, maar dat is te rap gedaan. Ik ben geen zanger geworden om in twee jaar dertig concerten te doen. Dus heb ik langzaam afscheid moeten nemen van de weg die ik dacht ingeslagen te hebben. Als de machine alleen maar goed draait met de Helmut die de mensen kennen, ja, dan moet je toegeven.
Je bent zelfs enkele maan
b den in Duitsland gaan wonen.
Ik wou altijd al in Hamburg zitten, ik vind dat een keischone stad. Maar ik werd geconfronteerd met het feit dat mijn leven zich
toch meer in België afspeelt dan in Duitsland.
Je bent honkvaster dan je dacht?
Ja, ik ben een echte Belg, ze gaan mij hier nooit wegkrijgen. Ik woon nu in de Ardennen, maar in de periodes dat er veel werk is, woon ik in mijn appartementje in een herenhuis in Antwerpen. Dat is niet altijd even praktisch. Ik moet constant nadenken waar de lader van mijn elektrische tandenborstel ligt
(lacht). Pas op: ik ben ook graag in de Ardennen, het kan niet rustig genoeg zijn. Veel wandelen en fietsen, het hoofd leegmaken, heerlijk.
Je comeback krijgt een mooi verlengstuk met Liefde voor
Muziek. Gaan we daar een emotionele Helmut zien?
Neen, want ik scherm mijn emoties af. Als ik emotioneel word, dan klink ik voor geen meter meer. Ik ben de slechtste begrafeniszanger die er is. Zo’n nummer als Papa van Niels Destadsbader of dat liedje dat Sarah Bettens voor haar vader geschreven heeft: dat ga ik niet doen, daar geraak ik niet door. Of de andere artiesten mij gaan raken? Ik denk dat niemand mij goed genoeg kent om te weten waar de gevoelige snaar bij mij ligt, en dat hou ik liever zo.