Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“De topclubs moeten niet denken dat wij zomaar gaan wegzakken”
Jonas De Roeck (exBerchem) staat met STVV derde na zege in derby: dat verdient een stukje taart
De man van de speeldag stond dit weekend niet op het veld. Jonas De Roeck (37) hing pas twee jaar geleden zijn voetbalschoenen aan de haak, maar staat als coach van STVV op de derde plaats in de Jupiler Pro League. Door de Limburgse derby te winnen met twee gouden wissels is hij helemaal God in SintTruiden. Wij trakteerden de excoach van Berchem Sport op taart, die zijn drie dochters gretig oppeuzelden: “Ook een stukje, papa?”
Jonas De Roeck is drie jaar jonger dan Timmy Simons, maar draait als coach mee aan de top in eerste klasse. Een nuchtere gast, maar vergis je niet: hij is razend ambitieus. Pas twee jaar geleden hing hij zijn voetbalschoenen aan de haak bij Antwerp. Na de titel in de tweede amateurklasse met Berchem had hij de kans om als assistent van Peter Maes bij Lokeren rustig door te groeien, maar De Roeck koos voor Sint-Truiden, waar hij meteen hoofdcoach werd. En zie, De Roeck debuteerde met een zege op Anderlecht en pakte tien op twaalf met winst in de Limburgse derby tegen Genk. “Pas na de match besefte ik hoe belangrijk die derby is in Sint-Truiden. Supporters vertelden me dat ik hun jaar goed gemaakt had.”
Wij trakteerden De Roeck de day after op een welverdiende taart. Plaats van afspraak: tennisclub Brabo in Schilde, waar De Roeck het voetbal even uit zijn hoofd zet door zijn drie schoolgaande dochters aan te moedigen en misschien zelf een balletje te slaan.
Is dit voor jou de ideale manier om de triomf tegen Genk te vieren: familietijd?
“Vanmorgen hebben we al getraind, want dinsdag voetballen we in de beker tegen OHL. Maar het is weekend, dus de familie is belangrijk. Het is voor mij de ideale manier om mijn gedachten op iets anders te zetten. Als ik straks naar huis ga, zal ik nog wat werken: de wedstrijdanalyse en de match tegen OHL voorbereiden.”
“Ik heb het voetbal altijd goed van me af kunnen zetten, ook als speler. Soms kom je met frisse ideeën als je even iets anders hebt gedaan. Altijd met voetbal bezig zijn, is niet goed. Mijn vrouw en mijn drie dochters helpen daar enorm bij. Als ik kan, help ik hen met huiswerk en dan is voetbal bijzaak. Voor de kinderen ben ik geen trainer, maar hun papa. Pas als ze in bed liggen, werk ik voort.”
Waarom zitten we hier in een tennisclub?
“Ik kom hier al 23 jaar. Ik heb altijd getennist. Ik was vrij goed en moest op een bepaald moment kiezen tussen doorgaan in het voetbal of tennis. Maar een tenniscarrière uitbouwen is heel moeilijk. Bovendien lag mijn passie iets meer in het voetbal. Mijn vader had een job bij een multinational en we hebben in verschillende landen gewoond. Ik ben geboren in Barcelona, maar op mijn tweede gingen we er weer weg. We keerden terug naar België en tussen mijn zesde en mijn tiende woonden we in de VS, daarna een jaar in Engeland. In de VS en Engeland heb ik bij lokale jeugdploegen gespeeld. Toen we definitief terugkeerden naar België, heb ik me bij Antwerp aangesloten.”
Je sloot twee jaar geleden je spelerscarrière ook af bij Antwerp, nu ben je trainer in eerste klasse en sta je op de derde plaats. Het had ook met een tussenstap gekund, want Peter Maes wilde je als assistent bij Lokeren.
“Ik ben nuchter genoeg om te weten dat het rap naar boven kan gaan, maar even rap naar beneden. Ik heb nochtans niet het gevoel dat ik stappen heb overgeslagen. Ik ben bij Lyra begonnen in vierde klasse. Daarna werd ik bij Berchem kampioen en zou ik met hen naar eerste amateurklasse gaan. De logische volgende stap. Maar als er een plek vrijkomt in eerste klasse, stromen er honderden vacatures binnen. Ik moest deze kans dus wel grijpen. Ik voelde me er klaar voor. Je mag niet vergeten dat ik er mijn laatste jaren bij Antwerp al mee bezig was. Ik heb er als speler mijn trainersdiploma’s gehaald en was even speler-trainer. Het denken als coach heeft altijd in mij gezeten. Ik gaf als speler de richtlijnen van de coach door, was een verlengstuk van hem op het veld en maakte mijn medespelers beter door hen te coachen en te sturen. Ik heb goede coaches gehad en veel met mijn ogen gestolen: van Emilio Ferrera de analyses en tactiek. Van Preud’homme heb ik op psychologisch vlak veel bijgeleerd, hij is een zeer goede peoplemanager. Van Trond Sollied het belang van automatismen en eenvoud.”
Had je geen schrik om jezelf meteen te verbranden?
“Ik werkte vijf maanden bij de vreemdelingendienst in Brasschaat en heb die job moeten opgeven. Dan verlies je toch een zekerheid. Maar wat meespeelde, is dat STVV een ideale omgeving is. Ze geven veel vertrouwen aan jonge coaches en toen ze Marquez wegstuurden, was dat het eerste ontslag sinds Guido Brepoels (in 2011,
red.). Dat wil zeggen dat dit een vrij stabiele club is.”
Waar sta je als coach voor?
“People management is in het hedendaagse voetbal, zeker in een doorgroeiland als België, heel belangrijk. Je werkt met een pak nationaliteiten en moet iedereen op dezelfde lijn krijgen. Daarom is het belangrijk dat de groep duidelijk weet waar je naartoe wil. Mijn spelers moeten met de juiste mentaliteit op het veld staan: het moeten winnaars zijn die voor elkaar de extra meter willen lopen. De ene keer is het meer aanvallend, de andere keer meer verdedigend, daarin moet je spelers flexibel maken. In elke wedstrijd komen er momenten waarin je ruimte krijgt om naar voor te spelen. Dan moet je snel kunnen omschakelen, de juiste keuzes maken en elkaar op de juiste manier aanspelen. Details maken het verschil. Ik verwacht dat mijn spelers op training hard werken en dan is er daarna ook ruimte voor ontspanning.”
Is het als jonge coach een uitdaging om boven te groep te staan?
“Je moet boven de groep staan, maar
Jonas De Roeck “Ik heb veel met mijn ogen gestolen: de tactiek van Ferrera, de psychologie van Preud’homme en de eenvoud van Sollied.” “Altijd met voetbal bezig zijn, is niet goed. Als ik kan, help ik mijn dochters met hun huiswerk. Dan is voetbal bijzaak”
niet te ver. Het is niet meer de cultuur van vroeger, toen de spelers zomaar moesten doen wat de coach hen oplegde, als een soort dictatuur. Je moet als coach aanvoelen hoe een groep zich voelt en hen dan een duidelijke visie aanreiken. De benadering is anders dan vroeger, als coach moet je vandaag iets dichter bij de spelers staan.”
De reguliere competitie is bijna een kwart ver en jullie staan derde. Mikt STVV nu op Playoff 1, zoals voorzitter Roland Duchâtelet voor het seizoen al zei?
“Neen, ik denk dat dat niet realistisch is. Onze instelling is: we proberen zo lang mogelijk op deze positie te blijven en dit voetbal te spelen. Vijf wedstrijden voor het einde van de reguliere competitie kunnen we zien waar we staan en eventueel zeggen:
‘We gaan voor Play-off 1’. We zullen nog een terugval krijgen omdat we een minder brede kern hebben, maar de topclubs moeten er ook niet van uitgaan dat ploegen als wij zomaar zullen wegzakken. Het is geen toeval dat we hier staan en het verschil dat er nu al is, moeten ze sowieso eerst goedmaken.”