Het doolhof van justitie

De molen van het gerecht kan mensen onmenselijk hard op de proef stellen. Sommige rechtszaken lijken het leed van een slachtoffer alleen maar groter te maken dan het al was. En dat kan toch niet de bedoeling zijn van justitie. Die moet slachtoffers juist beschermen en de samenleving tonen dat er zoiets bestaat als gerechtigheid. In de zaak-Merel De Prins slaagt justitie niet in die opdracht.

Wat de ouders van het doodgereden meisje meemaken, grenst aan het onwaarschijnlijke. Het doet denken aan de lijdensweg van Jan Jacob, de vader van Jonathan die om het leven kwam in een politiecel. Zowel de ouders van Merel als de vader van Jonathan hebben een eindeloze weg door het doolhof van justitie moeten volgen en hebben daarbij altijd een grote waardigheid getoond. Dat siert hen, al zou je het hen vergeven als ze hun kalmte zouden verliezen.

Het is intussen bijna twee jaar geleden dat Mohammed Aytekin de 12-jarige Merel De Prins dood reed en vluchtmisdrijf pleegde. Hij reed zonder rijbewijs in een onverzekerde auto terwijl er een rijverbod wegens eerdere overtredingen tegen hem liep. Hij wilde naar Turkije vluchten, bedacht zich en gaf zich aan bij de politie. Hij werd aangehouden en opgesloten, maar kwam in februari 2016 al vrij met een borgsom van 15.000 euro. In september 2016, dus ruim een jaar na de feiten, werd hij eindelijk doorverwezen naar de politierechtbank.

Eind november kwam de zaak voor. Tot stomme verbazing van Merels ouders vroeg de procureur niet de maximumstraf van 7,5 jaar, maar slechts 3 jaar. “Wie krijgt dan wel een maximumstraf?” vroeg haar moeder zich verbouwereerd af. Op 12 december, nog eens veertien dagen later, werd hij uiteindelijk veroordeeld tot 5 jaar cel. Maar Aytekin ging in beroep. Nog een maand later volgde de uitspraak. De 5 jaar werden bevestigd. “Ik ben blij dat de straf in beroep niet lichter geworden is”, zei de moeder van Merel na meer dan twee jaar procederen. De uitspraak zegt veel over haar vertrouwen in het gerecht. En toen wist ze nog niet dat Aytekin even later wegens ziekte op vrije voeten zou worden gesteld en dat hij spoorloos zou verdwijnen.

Daar zitten de ouders van Merel nu. Hoe vaak hebben ze in een rechtszaal naar een onbegrijpelijke uitspraak geluisterd, hoe vaak zijn ze teleurgesteld en gekwetst geraakt? En nog altijd krijgt de doder van hun kind niet de straf die hij verdient.

In de kranten van woensdag stond het schokkende resultaat van een onderzoek: 70% van de Vlamingen heeft begrip voor mensen die vluchtmisdrijf plegen. Na dit verhaal is dat onbegrijpelijk, maar als het gerecht met het misdrijf blijft omgaan zoals het nu doet, zal dat begrip alleen maar toenemen. Er is dringend nood aan een eenduidige, strenge en snelle rechtspraak voor vluchtmisdrijf.