Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Van onbekende Marokkaan naar bekende Vlaming”
Kamal Kharmach lijkt overal op te duiken. De comedian uit Borgerhout is in dik tien televisieprogramma’s verschenen en heeft in Antwerpen comedyclub Lebowski’s en donutshop Donuttello geopend. Vanavond serveert Kamal in de Arenbergschouwburg zijn eerste avondvullende zaalshow. De dikke, arme Marokkaan van weleer is De Schaamte
Voorbij. Kamal Kharmach (26) staat scherp. Op de affiches van zijn eerste show prijkt een glamoureuze posterboy.
Kamal Kharmach: (bloost) Merci! Het is fijn om een complimentje te krijgen. Ik voel me zeer gelukkig, en dat straal ik ook uit. Tegelijk ben ik een beetje nerveus. Mijn regisseur, mijn comedysparringpartners, het team van LiveComedy, ... Iedereen deed zijn werk en nu is het aan mij. Alles hangt dus nu alleen van mij af.
Spelen zenuwen zo’n zwaargewicht nog parten?
Vergeet niet dat ik amper drie jaar geleden tweede werd in Humo’s Comedy Cup. Toen ik in die finale zat, was ik pas een jaar met comedy bezig. Sindsdien ging het razendsnel. Ik mocht aan een pak radio- en televisieprogramma’s meewerken, wat een zegen is. Maar tegelijk ook raar. De meeste komieken maken kilometers op het podium en verhuizen dan naar televisie. Ik leg de omgekeerde weg af. De Schaamte
Voorbij is mijn eerste avondvullende theatershow.
Hopelijk verkeer je in goede conditie met 35 voorstellingen voor de boeg?
Ondertussen zijn het er een pak meer, ruim de helft is al uitverkocht. Nu ben ik aan het stoefen. Mag dat? Bij ons is het tamelijk ongezien dat een comedian zo scoort met zijn debuut.
Misschien wenkt Nederland?
Voorlopig niet. In Nederland wacht nie-
mand op Kamal. Laat me eerst hier mijn job maar naar behoren uitvoeren. Als ik ooit naar Nederland emigreer – om te spelen weliswaar – zou dat zijn omdat mijn carrière hier in het slop zit of omdat ik zo superbekend ben dat die Hollanders me zelf uitnodigen. In Vlaanderen heb ik alles om gelukkig te zijn. Dankzij mijn comedy rij ik rond in een bescheiden nieuwe wagen. Nieuw! Niet tweedehands! Wij waren thuis arm. Als tiener zat ik op het Xaverius College tussen welgestelde klasgenootjes, maar bij ons was het bittere armoede. Mijn eerste centjes die ik met comedy verdiende, deden meer deugd dan een flesje fris water in de woestijn.
Is je familie fier?
Natuurlijk, maar tegelijk houden ze – vooral mijn mama en de bomma – me met beide voetjes op de grond. Mijn oma ziet mij het liefst voor de klas staan, want onderwijzer is een echte job. Ze hoopt dat die comedy slechts een fase is. “Als Kamal volwassen is, komt het wel goed met onze jongen.” (lacht) Bomma is een wijze vrouw, want ik hou rekening met het feit dat er morgen geen programmamakers meer bellen, of dat het publiek me niet meer lust. Om dat moment te vermijden, werk ik keihard. Ik ben een perfectionist wat comedy betreft. Er is ook geen plan B. Ik studeerde voor sociaal werker. Die job lag me, omdat ik graag vertel. Nu ja, noem het gerust graag verkondigen.
Slaat je humor aan bij de Marokkaanse gemeenschap?
Als ik mama als referentiepunt neem, denk ik dat ze mijn huidige humor leuker vindt dan mijn ouder materiaal. Vroeger maakte ik politiek getinte grappen. Terwijl mijn boodschap tegenwoordig universeler is. De voorbije seizoenen werkte ik voor televisie, waarmee je een breed publiek bereikt. Zo leerde ik om mijn humor sympathieker maken. Ik hoop dat er straks vrienden uit Borgerhout in de zaal zitten. Ik ben fier dat ik uit Borgerhout kom. Wie goed geïntegreerd is, zoals ik, is in het reine met zijn roots. Ik ben niet langer dwalend, maar fier op mijn gezonde identiteit.
Was dat ooit anders?
Het zal wel zijn! Voor de dikke Kamal was het leven niet gelukkiger, wel makkelijker. Ik sloot me op in mijn kamer, vrat me vol en speelde videospelletjes. Ik kwam letterlijk niet buiten die comfortzone. Tot ik het roekeloze besluit nam om in de comedy te stappen. Ik verzeker je, voor een onzeker mens als ik is dit de slechtst denkbare sec- tor. Hoewel ik langs buiten anders overkom, ben ik binnenin nog steeds een dikke, arme en onzekere Marokkaan. Wat op 24 jaar verkeerd is gegroeid, krijg je niet hersteld in drie jaar. Kijk eens goed naar mijn affiche. Daarop werpt de smalle Kamal een dikke schaduw af. Ik sta op een bodem van puzzelstukken, omdat ik alle stukken van mijn leven nog in elkaar moet passen. Nog niet zo lang geleden was ik een onbekende Marokkaan, en nu plots een bekende Vlaming. Dat doet wat met een mens. In feite is het ironisch: hoe minder problemen ik heb, hoe meer ik geneigd ben om me zorgen te maken. Misschien is dat de ziekte van onze tijd? Gelukkig worden is niet zo moeilijk, gelukkig blijven is een pak lastiger.
Zoveel shows, zoveel televisie. Wat zeggen ze daar thuis van?
Mijn vrouw dwong me met zachte hand om samen een weekje naar Istanboel te trekken. Daar is ook wifi, dus de mails en telefoons bleven binnenstromen. Ik vrees dus dat ze er niet zoveel aan heeft gehad. Daarom beloof ik haar plechtig dat ik wat meer tijd voor haar zal uittrekken. Na de première, beloofd!
Doorgaans is het de openingsvraag, dus stellen wij ze tot slot: hoeveel weeg je nu?
Awel, er is recent ongeveer 11 kilogram bijgekomen. Op mijn smalst schommelde ik rond de 74 kilogram, en nu zweef ik rond de 86 kilogram. Ongeveer een maand geleden opende ik op de Oude Koornmarkt de donutwinkel Donuttello. Het loopt echt lekker. Er is me zelfs al aangeboden om filialen te openen in andere steden, maar voorlopig blijft het exclusief Antwerps. Elke keer als ik er passeer, is er toch weer die verleiding om me vol te proppen. Ik ben gedisciplineerd in alles wat ik doe, buiten gezonder eten. Snoepen is een verslaving. Obesitas is werkelijk waar een ernstige mentale aandoening. Oei, nu lijkt het alsof ik tegen mijn eigen winkel spreek. Beste lezers: Donuttello verkoopt enkel gezonde donuts! Je merkt, ik ben echt De Schaamte Voorbij.
“Mijn eerste centjes die ik met comedy verdiende, deden meer deugd dan een flesje fris water in de woestijn.” KAMAL KHARMACH Comedian